Watch, TheConcert

Tijdens mijn verslag van het optreden in maart vorig jaar in de Boerderij in Zoetermeer kon ik al melding maken van het nieuwe studioalbum “Seven” dat uit zou komen. Ik vond destijds dat het hoog tijd was voor een concert met louter originele muziek. Dat is er helaas niet van gekomen deze keer.

Wederom is de subtitel van het optreden van het kwintet uit Milaan ‘The Watch plays Genesis’. En dat trekt publiek, waarschijnlijk meer dan de band zou trekken met hun eigen, hoogst authentieke materiaal. Onwillekeurig vraag je je af hoe het is om avond aan avond andermans materiaal te spelen, terwijl je net een uitstekend nieuw album hebt uitgebracht. Enerzijds jammer, anderzijds een groot geschenk, want er zijn weinig bands die het werk van de legendarische Britse band zo goed vertolken als het Italiaanse vijftal. Vooral de Gabriel periode van pakweg 1970 tot en met 1975 heeft de aandacht van de heren.

Het optreden start dramatisch, een leeg podium met paars licht en een geluidscollage van Dancing With The Moonlit Knight, waarna de band zijn opwachting op het podium maakt en openingsnummer Damage Mode uit de speakers schalt. Het nummer is afkomstig van het derde album van The Watch, “Vacuum”, uit 2004. Watcher Of The Skies is de eerste van een reeks Genesis covers, de show heet niet voor niets ‘The Watch plays Genesis’. Stagnation krijgt met fluit, 12-snarige gitaar, orgel en Taurus pedalen een breekbare versie mee. The Knife is daarentegen weer heel heavy van karakter, een mooi contrast. Fountain Of Salmacis wordt werkelijk briljant uitgevoerd door de vijf muzikanten op het podium, het uitzinnige applaus is volledig terecht. Can-Utility And The Coastliners is minder bekend, maar dat geldt zeker niet voor het iconische Firth Of Fifth waarin zowel toetsenist De Vittorio als gitarist Gabriel excelleren. De laatste bespeelt afwisselend zijn akoestische 12 snaar en vintage Gibson Les Paul. Zijn geweldige techniek is goed zichtbaar van dichtbij, of het nou ‘fingertapping’, nagels of plectrum betreft. Na ongeveer een uur is het tijd voor pauze, de band trekt zich twintig minuten terug in de coulissen.

Geweldig, die mimiek van zanger/voorman Simone Rossetti. Hij trekt zijn gezicht regelmatig in een grimas om de juiste toon te produceren. En het publiek te vermaken natuurlijk. Regelmatig wordt gekozen voor driestemmige zang, toetsenist De Vittorio en bassist Rossetti junior kwijten zich uitstekend van hun taak. De door junior bespeelde zware Moog Taurus baspedalen dreunen door de zaal en lijken de maagstreek te willen torpederen. Voor zowel bassist als gitarist geldt dat er af en toe snel van instrument geswitcht dient te worden, van bas- naar dubbelnek gitaar en van elektrisch naar akoestisch. Het is interessant om naar te kijken en het gaat de geroutineerde muzikanten goed af.

Dancing With The Moonlit Knight is het eerste nummer na het intermezzo ‘Can you tell me where my country lies?’ wordt luidkeels meegezongen door het ca. 300 man/vrouw sterke publiek. Bij aanvang van In The Cage steekt een klein technische probleem de kop op, een vervelende bromtoon verstoort de intro, er dient opnieuw gestart te worden. Carpet Crawlers kan op grote bijval van de fans rekenen. Horizons is de solospot van super gitarist Giorgio Gabriel, gespeeld op 12-snarige gitaar, tot bewondering van Steve Hackett. Die laatste speelt overigens mee op The Hermit van het laatste album van de Italianen. Magnum opus Supper’s Ready start met drie akoestische gitaren en is een regelrechte vocale topprestatie van zanger Rossetti. Het razend enthousiaste publiek schreeuwt, fluit en klapt zijn handen stuk.

Een optreden van The Watch heeft altijd iets plechtigs, misschien komt het door de houding van de bandleden, zeer serieus, uiterst geconcentreerd en vrijwel bewegingsloos. Dat neemt niet weg dat er luid meegezongen en gedanst wordt, en dat geldt niet alleen voor de dames. Het geluid is prima en dat geldt ook voor het licht, machtige bundels gekleurde stralen verlichten het podium en geven het precies de juiste sfeer mee

De band verlaat kort het podium om terug te keren voor het spelen van It’s Only A Dream, een nummer van het meest recente studio album “Seven”, de reactie van het publiek is matig. Dat verandert snel als de eerste tonen van het volgende en laatste nummer aanzwellen: The Musical Box is een absolute publieksfavoriet. Naast een superbe uitvoering krijgen we ook nog een unicum te zien: een staand spelende Giorgio Gabriel, nog nooit eerder vertoond.

Een minutenlange ovatie, eveneens staande, van de tevreden fans is de welverdiende beloning voor het sympathieke kwintet uit Milaan. Een opvallend en divers gezelschap neemt het applaus dankbaar en bijna nederig tot zich: de forse drummer met ontbloot bovenlijf en onafscheidelijke Schotse kilt, de in roze shirt en rode broek uitgedoste gitarist, de broodmagere zanger, diens onopvallende zoon en de immer blije toetsenist. Er is nog tijd voor het onvermijdelijke selfie van band en publiek. Na twee uur en een kwartier zit de show erop, de band meldt zich nog bij de merchandise voor foto’s, handtekeningen en een praatje terwijl het overgrote deel van publiek zich opmaakt om de koude februarinacht te trotseren. In de wetenschap een prima concert te hebben bijgewoond.

Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Richard Winkel (Cultuurpodium Boerderij)