Watch, TheConcert

De naam van poppodium W2 in Den Bosch is een verwijzing naar Willem II, de bekende sigarenfabrikant, die in een grijs verleden ook in dit pand een vestiging had. Het gebouw staat er nog prachtig bij, pal naast de oude Verkadefabriek en herbergt een kleine, maar sfeervolle concertzaal. Met rond de honderd bezoekers was het zaaltje mooi gevuld. Ik smaakte het genoegen om aan de zijkant een van de afgescheiden zitjes te bemachtigen, zodat de luie luisterende mens ook nog op zijn wenken werd bediend.

Het concert stond in het teken van de klassieker van Genesis “The Lamb Lies Down On Broadway”. The Watch greep natuurlijk ook de gelegenheid aan om wat werk van hun nieuwe cd “Tracks From The Alps” ten gehore te brengen. Vanaf de eerste klanken werd duidelijk dat de stem van Simone Rosetti eng in de buurt komt van zijn grote voorbeeld Peter Gabriel. Wel mist hij diens natuurlijke podiumpersoonlijkheid. Enigszins schuchter meldt hij dat de nieuwe cd helaas al is uitverkocht en hij leest een stukje tekst op van papier. Even dacht ik een Mongoolse monoloog te horen, maar hij probeerde fonetisch wat Nederlands te brabbelen, waarvan enkele woorden als zodanig waren te verstaan. Aandoenlijk.

De aftrap bestond uit een fraai nummer van “Tracks From The Alps”, dat met enige fantasie een ‘nieuwe’ cd van Genesis uit de jaren ’70 zou kunnen zijn. The Lamb kwam integraal langs, met een enkele onderbreking en weglating van twee nummers. Het was een prachtige vertolking, waarbij toetsenist Valerio De Vittorio alle registers opentrok en liet horen van grote klasse te zijn. Zonder enige moeite toverde hij foutloos de lastigste solo’s uit zijn klavieren. Een genot om die man te horen spelen.

Het was gitarist Giorgio Gabriel gelukt een zitplaatje op het podium te bemachtigen, waar hij het hele concert niet vanaf kwam. Alsof hij bang was dat iemand zijn plaats zou innemen, keek hij soms wat onzeker de zaal in. En dan zijn we bij de minpuntjes van het concert beland. Gabriel (wie verzint zo’n naam) kan uitstekend spelen. Bij zijn solo’s kwam hij soms in de buurt van Steve Hackett, maar zijn gitaarspel sneeuwde toch iets onder in het toetsengeweld. Ik zou er geen bezwaar tegen hebben, als hij er wat meer zou uitknallen. Al moet voor zijn verdediging dan weer worden aangevoerd, dat de gitaar op deze cd gewoon wat minder op de voorgrond treedt.

De afstelling van het geluid was behoorlijk, al was Rosetti’s stem bij de vollere muzikale passages soms bijna niet te horen, hij werd als het ware overstemd. Misschien lag het eraan dat hij, naar verluidt, griep had.

The Lamb is een wat theatrale cd van Genesis, een beetje vergelijkbaar met The Wall van Pink Floyd. Minder symfonisch dan bijvoorbeeld “Selling England By The Pound”, nogal duister van karakter en zeer afwisselend (misschien iets te), blijft het toch een typisch Genesis album. Wat theater zou bij het spelen van deze muziek passend zijn, maar dat kwam er niet van. Rosetti wisselde wel eens van hemdje (zo!) en een keer kwam hij met een knobbelmasker op (toe maar!). En dat was het dan wel. De overige muzikanten kweten zich geconcentreerd van hun taak: de muziek zo goed mogelijk vertolken. Een dat lukte overduidelijk. The Watch bleef heel dicht bij het origineel, met als (de bekende) hoogtepunten voor mij Cuckoo Cocoon, pastoraal met stukjes fluitspel van Rosetti, het aangrijpende In The Cage met zijn mooie opbouw naar een climax, Carpet Crawlers (meebrullen!), Fly On A Windshield en Hairless Heart (symfonisch), The Chamber Of 32 Doors, met zijn fenomenale opening met gitaar en toetsen en The Lamia, met een heerlijke gitaarsolo. Best veel eigenlijk!

Gelegenheid om in de pauze een Willem II panatella op te steken werd ons niet gegund, de Italianen speelden alles in één set. Een mens kan niet alles hebben. Dan weer wel Grand Prestige van Hertog Jan uit de tap, al kun je dat beter niet een concert lang als gewoon bier drinken, kan ik jullie verzekeren…

Tussen het geweld van The Lamb door was als intermezzo een kort nummer van “Vacuum” te horen en het concert werd afgesloten met een werkje van de laatste cd, met The Musical Box als echte uitsmijter. Een uitsmijter zegt U? Die zal er nu best ingaan, want ruim twee uur muziek maakt hongerig. Hongerig ook naar meer muziek van The Watch, want ze hebben op vakkundige wijze een heerlijk jaren ’70 sfeertje weten op te wekken. En daar houdt deze jongen van.

Verslag: Fred Nieuwesteeg
Foto’s: Ron Kraaijkamp