Watch, TheAlbum

“I did it all by myself”

Dat geldt zeker voor Simone Rossetti, zanger en onbetwiste leider van het Italiaanse The Watch, dat als sinds 1997 muziek geschoeid op het oude Genesis, periode 1970-1974, ten gehore brengt. De band wordt daarbij sterk geholpen door twee elementen: het enorm op Peter Gabriel gelijkende stemgeluid van Rossetti, en de volstrekte weigering ook maar enige water bij de wijn te doen. Sinds het debuut in 1997 (weliswaar onder de naam The Night Watch, maar who cares?) is noch de stijl, noch de productie noemenswaardig veranderd.

Fans van bovengenoemde band, en die zijn onder de lezers dezer site sterk in de meerderheid, hebben deze band reeds lang in hun armen gesloten. Het enige nadeel is echter tevens levensbedreigend: er zit totaal geen ontwikkeling in de muziek van The Watch, en volgens boze tongen daarom ook geen greintje leven.

Voor deze vijfde cd zette Rossetti voor de zoveelste keer zijn complete band aan de kant. Blijkbaar kost de uiterst conservatieve aanpak van de band zoveel creatieve beperkingen, dat het regime van Rossetti telkens meer moet worden aangescherpt. Of de muzikanten zelf vluchten gillend weg van zoveel muzikale grenzen. Hoe het ook zij, de nieuwe volgelingen klinken op “Planet Earth?” keurig volgens het boekje. Zelfs een werkelijk prachtig nummer als Something Wrong, waarin gitarist Giorgio Gabriel (die naam!) heel even mag schitteren, smaakt naar zoveel meer.

Ik heb bij The Watch altijd het hinderlijke gevoel dat het meesterwerk zojuist is geschreven, maar dat we naar de bijbehorende bonus-cd zitten te luisteren. De b-kantjes die het nét niet hebben gered. Daarom ook vind ik “Planet Earth?” best goed. Immers, ik ben fan van de stijl, en waardeer de evenwichtige, en bedachtzame aanpak van Rossetti. Toch had ik graag in een nummer als Earth, dat het thema met Welcome To Your Life en het einde van Tourist Trap deelt, graag maar risico gezien. De kwaliteit van The Watch als meester-kopieerder is evident, over het belang van de band binnen ons muzikale erfgoed twijfel ik nog enorm.

En als je dat zegt: nou en? Laat The Watch lekker zijn ‘ding doen’. Wat maakt het uit dat ze geen sikkepit progressie vertonen en het oude bij het oude laten. Het is toch fijn dat er symfonische rockgroepen bestaan die zo trouw zijn aan de muziek? Allemaal waar, maar waar zijn de epische melodieën, die door de straffe beheersing zo aan banden worden gelegd, dat ze nauwelijks de tijd krijgen zich uit te werken. Waar zijn de solo’s, de voortdurende thema’s? Ik zie The Watch. Ik hoor The Watch. Ik denk hé! En weg zijn ze.

Waar “Twilight” lekker jonge-honderig was, en “Ghost” en “Vacuum” levenslustig klonken en ook smaakvol evenwichtig, daar was het vorige “Primitive” een midlifecrisis. Op “Planet Earth?” lijkt de status-quo bereikt: The Watch klinkt als een vermoeide, oude man. Veel te wijs, en te evenwichtig. The World Inside, bijvoorbeeld. Het tussenstuk is zo mooi, maar waarom zo kort! Het einde van het nummer had een gitaarsolo mijn ziel moeten doorklieven. Ik blijf onbevredigd. En dan heb je John Hackett als gast, geef je hem in New Normal meer ruimte dan wie van je bandleden ook. Als je zo doorgaat zijn ze de volgende plaat allemaal weer weg!

Simone Rossetti moet dat keurslijf van Genesis eens loslaten en ons laten horen wat hij werkelijk in zijn mars heeft. Tijd voor een soloplaat, Simone. “Planet Earth?” is geen slechte plaat, maar belooft meer dan hij aflevert. Kom op, je kan het!

Doe het eens inderdaad helemaal zelf.

Markwin Meeuws