Watch, TheAlbum

In mijn recensie van het optreden van The Watch eerder dit jaar, in maart in Zoetermeer, gaf ik aan dat de band naar mijn mening een beetje een gevangene van zijn eigen succes is geworden. Dan heb ik het over het feit dat ze succesvol concerteerden met Genesis albums als “Nursery Crime” en “Tresspass” en in dit geval “Foxtrot” uit 1972. De Italianen beschikken echter over een arsenaal aan uiterst originele, hoewel overduidelijk door de Britse topband geïnspireerde, muziek. Ten tijde van het concert werd het nieuwe studioalbum, “Seven”, al aangekondigd door voorman Rossetti, evenals de samenwerking met Steve Hackett. Ik merkte vervolgens op dat het hoog tijd werd voor een concert met louter originele muziek, met het nieuwe album als kapstok en hoogtepunten van de eerste zes albums, en dat zijn er best veel.

Welnu, het is dan eindelijk zover, “Seven” heeft eind mei het levenslicht gezien. Het is al weer het zevende studioalbum en de opvolger van het onderschatte “Tracks From The Alps” uit 2014. Het is geen verrassing voor de mensen die de band al een tijdje volgen dat de muziek in het verlengde ligt van eerdere albums, en die zijn op hun beurt weer sterk geïnspireerd door de Genesis periode 1970-1974, de Gabriel jaren, zeg maar. Dat is ten dele het gevolg van de fascinatie met de Britse iconen maar wordt nog verder versterkt door het feit dat de stem van zanger Simone Rossetti sterke gelijkenis kent met die van de vroege Peter Gabriel. Als je dan ook nog eens een gitarist hebt die in zijn geluid bij tijd en wijle meer op Steve Hackett lijkt dan de man zelf, dan is de muzikale stijl en voorkeur van de band snel verklaard.

Ook op het nieuwe album is weer veel te genieten, dat begint al direct met openingsnummer Blackest Deeds, de openingstonen zijn onmiskenbaar, net als de tempo- en stemmingswisselingen binnen het ongeveer zes minuten durende nummer. Gooi er halverwege nog eens een Hackett-achtige solo bij tegen een Mellotrongordijn en je hebt een ijzersterke opener. Disappearing Act is een mid tempo nummer met een ‘twist’, een behoorlijk vernieuwend nummer en niet goed vergelijkbaar met eerder werk, even wennen maar zeer genietbaar. Dat vernieuwende geldt niet voor Masks wat zo van het voorlaatste album afkomstig had kunnen zijn, prettig in het gehoor liggend mede door het ritme en het Mellotron- en orgelgeluid. En niet te vergeten Giorgio Gabriel’s gitaarsolo.

Copycat is zo’n typisch The Watch nummer dat garant staat voor herkenning met veel wisseling van tempo en stemming, twaalf-snarige gitaar en Mellotron, precies zoals menig progfan het graag hoort. Complimenten voor zoon Mattia Rossetti die op uiterst melodieuze wijze de basgitaar (en de twaalfsnaar) hanteert. Het relatief korte It’s Only a Dream (3:24) herinnert me een beetje aan nummers als For Absent Friends, akoestische gitaren en meerstemmige vocalen. De drumcomputer geeft er een modern tintje aan. Tightrope klokt op een dikke zeven minuten en brengt het bekende idioom waarop The Watch patent lijkt te hebben, inclusief dwarsfluit en sterk akoestische feel.

The Hermit is afkomstig van het iconische solodebuut van Steve Hackett, “Voyage Of The Acolyte” uit 1975, en past verrassend goed bij het eigen materiaal van de band. De meester zelf speelt de twaalf-snarige gitaarpartij, de elektrische solo aan het einde is van de hand van Giorgio Gabriel. De laatste wordt door Hackett als ‘madman’ bestempeld omdat hij tijdens live concerten het beroemde Horizons op een twaalf-snarige gitaar speelt terwijl zes snaren al lastig genoeg is. After The Blast is het afsluitende nummer van het album en met bijna acht minuten ook het langste. Het nummer start rustig en je vraagt je onwillekeurig af wanneer het nou allemaal écht begint. Dat is gelukkig snel genoeg het geval en langzaam maar zeker ontwikkelt zich een episch nummer dat wel eens een publieksfavoriet zou kunnen worden, vooral tijdens optredens. Uitstekend slotnummer van een gevarieerd en kwalitatief sterk werkstuk van het vijftal uit Milaan.

Een klein puntje van kritiek: het vuur ontbreekt soms een beetje, sommige stukken hadden wel iets krachtiger mogen zijn, mogelijk dat de live-uitvoeringen dit gemis aan power goedmaken. De totale speeltijd is ruim 47 minuten, niet al te lang, maar liever een kort, kwalitatief sterk album dan een kunstmatig uitgerekt werk met mindere kwaliteit. Speciale vermelding voor het hoesontwerp van de hand van Lana Tustich.

En dan de referenties aan Genesis, ja je ontkomt er niet aan. Maar het wordt nergens een kopie en het geluid van de band zelf is herkenbaar en uniek genoeg om niet te hoeven spreken van een epigoon. De groep heeft met dit zevende studioalbum bewezen een blijvertje te zijn binnen het prog rock genre. En als ze af en toe live nog wat nummers van de Britse legende willen spelen, ach, wie ben ik om daarover te oordelen.

Alex Driessen