Windmill, TheAlbum

De Windmill heeft een mooie reputatie op deze website opgebouwd, de Noren hebben in het verleden al een paar fijne recensies van collega’s Hans en Maarten gekregen. Inmiddels zijn ze met “Mindscapes” aan het vierde officiële studioalbum toe, met daarop vier nummers: een epos (bijna vanzelfsprekend voor de band) van meer dan tweeëntwintig minuten en drie kortere songs, met een gemiddelde van zes minuten.

De epos Fear is een traktatie voor de toetsenliefhebbers, met piano en elektronische toetsen inclusief Hammond en Moog-geluid. Het centrale thema van de song wordt afgewisseld met verschillende instrumentale stukken waardoor het geheel niet te langdradig wordt, met een sterk begin, minus de zang, maar daarover straks meer. Gelijk vanaf het begin treedt er ook een kenmerkend aspect de muziek van The Windmill binnen, de dwarsfluit van Morten Clason. Vooral in deze track kun je invloeden horen van The Flower Kings en klassieke neo-prog. Laten we vooral de gitaren niet vergeten te melden, de riffs en solo’s zijn een feest voor de progliefhebber.

Bij het luisteren valt nog steeds op dat de band veel heeft geluisterd naar Camel, Genesis en Jethro Tull. Met name de dwarsfluit zorgt voor de connectie met Jethro Tull en wat mij betreft is dat ook een absolute meerwaarde van dit album; de dwarsfluit van Clason is van hoog niveau. De overgebleven drie nummers klinken goed, maar bezitten geen specifieke identiteit waardoor de cd memorabel wordt, dat is toch echt een minpunt wat mij betreft. I Still Care is net als het epos een pianogedreven song waarin de dwarsfluit een mooie rol speelt. Naarmate het nummer vordert krijgt de piano assistentie van de elektronische toetsen en de stem van Borgen wordt hier tot het uiterste uitgedaagd, van heel laag naar heel hoog.

Wat in de recensies van Maarten en Hans in mijn optiek onderbelicht bleef, is de kwaliteit van de zang. Deze recensent is niet echt onder de indruk van zanger Borgen. Daarnaast ligt de zang ook niet altijd perfect in de productie wat mij betreft. Toegeven, als je de zang binnen Fear hebt geaccepteerd, dan is de rest van het album makkelijker te verteren. Stoor je vooral niet aan Borgens accent en laat het je niet weerhouden dit album te luisteren, daarvoor zijn er genoeg mooie details te ontdekken.

Na vier albums mogen we concluderen dat The Windmill geen hoogvlieger is, maar net als veel andere bands een stabiele factor binnen de neo-prog. Liefhebbers van het genre gaan na aankoop van deze cd zeker niet treuren, hoewel de euforie zal uitblijven.