Het mag onbegrijpelijk heten dat je deze cd aan de achterkant moet bekijken wil je naam en titel ervan weten. Marketingtechnisch lijkt me dat niet echt jofel, temeer daar dit album beslist niet zo naamloos is als de voorzijde doet vermoeden. Het zal allemaal wel, ik heb er niet voor geleerd.
“Earth Below” is het vierde album van de Amerikaanse band The Winter Tree, het gezelschap dat onder de productionele en compositorische leiding staat van zanger, bassist en toetsenist Andrew Laitres. Ditmaal is z’n maatje gitarist/zanger Mark Bond na enige tijd afwezigheid ook weer van de partij en daar mogen we blij mee zijn. De dikste duimen echter zullen omhoog gaan vanwege het feit dat niemand minder dan Mattias Olsson alle drumpartijen heeft ingespeeld. Olsson heeft de nodige namen op zijn CV staan. Zo speelt hij in Anglagard en is al jaren actief in bands als White Willow, Necromonkey en The Opium Cartel. Tel daar bij op dat Jacob Holm-Lupo (White Willow, Opium Cartel) de plaat heeft gemixt en je verwachtingen mogen torenhoog zijn.
Dat pakt dan toch enigszins teleurstellend uit. “Earth Below” is gewoon een prima The Winter Tree cd, niks meer en niks minder. Het acht nummers tellende schijfje is in elk geval nergens verheffend te noemen. Zoals altijd komt The Winter Tree met een smaakvolle wat saaie pot muziek die ergens ligt tussen neo-prog, elektronica en jaren ’70 prog. Qua zang is het doorgaans een dubbeltje op z’n kant helaas. Earth Below heeft af en toe een singer-songwriter insteek. Het is een plaat waar het smaakvolle het verdient de meeste aandacht te krijgen. Het is dan ook niet zo moeilijk enkele fraaie momenten aan te wijzen. Het album zit er vol mee.
Opener Plank heeft een pakkend Supertramp getint tussenstuk compleet met elektronische piano en ook de solo’s verderop in het nummer zijn niet verkeerd. In het kabbelende titelnummer is het de steelgitaar die het verschil maakt en voor een “Meddle”-achtige Pink Floyd-sfeer zorgt. Met het matige Writing On The Wall komt echter het grote minpunt van de band naar voren: als de zang iets te uitbundig wordt, gaat het geheel vrij ouwe jongens krentenbrood klinken. Maar laten we het positief houden. Een aardig stuk zit in het midden van The World Upon Her Shoulders, een passage met gave toetsenthema’s en een mooie gitaarmelodie die zowaar mag gelden als de meest progressieve van de plaat. Dat werd tijd ook want met Writing On The Wall heeft mijn vertrouwen in de band een flinke deuk opgelopen. Gelukkig zijn The Garden Of Love en The Light prima nummers met mooie instrumentaties en is Twillight dankzij z’n samenzang een klein beetje een hoogtepunt te noemen. Het album eindigt met A Thousand Futures dat net als het titelnummer drumloos is en daardoor een voortkabbelend karakter heeft.
Ik vrees met grote vreze dat dit album de band weinig verder zal helpen. Zoals gezegd: “Earth Below” is een prima The Winter Tree-cd, niks meer en niks minder. Typisch dat de aanwezigheid van Mattias Olsson en Jacob Holm-Lupo niet heeft geleid tot een fantastisch album. Waar dat nu aan ligt? Ik zou het niet weten.
Dick van der Heijde