Winter Tree, TheAlbum

Vertel mij wat, bomen in de winter, daar weet ik alles van. Jarenlang heb ik gewerkt in het fruitteeltkundig onderzoek en als het dan winter was, stuurden ze mij er op uit om allerlei waarnemingen aan de kale takken te gaan doen. Nee, over bomen in de winter weet ik echt alles. Ik zie mezelf nog lopen door de sneeuw met  moonboots en polsmoffen aan. Brrr.

Toen ik “Guardians”, de tweede cd van de Amerikaanse band The Winter Tree ter recensie kreeg moest ik ogenblikkelijk terugdenken aan mijn verkleumde vingers. Aanvankelijk associeerde ik het album dan ook met een hoop kou maar dat was onterecht. Nu is de plaat ook weer geen subtropisch zwemparadijs en juist de temperatuur van deze atmosferische neo-prog is het grote makke van de schijf. Het is allemaal nogal lauw. Dat kan ook haast niet anders. Slechts twee nummers worden gespeeld met een drummer van vlees en bloed, het overige materiaal van deze 40 minuten durende schijf mag het doen met een drumcomputer en dat vinden we niet tof. Tel daarbij op dat de composities niet echt wow zijn dankzij een aantal weinig enerverende (vaak instrumentale) momenten en de cd is voorbij voordat je er erg in hebt.

Dat is zonde want de slepende gitaarpartijen, de fraaie solo’s op toetsen en de volle bastonen mogen eigenlijk niet aan de aandacht ontsnappen. Zanger/gitarist Mark Bond, zijn toetsenspelende vrouw Deb en bandleider/bassist Andrew Laitres hebben hun beste beentje voorgezet in nummers als het Rocket Scientists –achtige Voice On The Wind, Beautiful World en Good Times. Het Individuele  spel op het album is best oké. En daarom is het zo jammer dat het allemaal niet goed uit de verf komt. Ook door de wat vlakke nasale zang van meneer Bond heerst er een zekere matheid in de muziek zoals in het wat lijzige The Sparrow. Soms past zijn stem goed in het geheel met  name in de softere passages. De band zou zichzelf en mij een groot plezier doen als ze er een goede zanger bij namen.

En tot slot nog even dit: The Winter Tree is echt zo’n band die je constant wilt vergelijken. Collega Maarten Goossensen noemt in zijn recensie van hun debuutalbum uit 2011 de naam Timothy Pure als vergelijkingsmateriaal en daar wil ik helemaal in meegaan, zeker wat Elune betreft. Het nummer doet qua geluid ook wat denken aan Violet District, de band waar RPWL uit voort is gekomen.

Een dergelijke carrièremove is the Winter Tree ook gegund. Ik zal er niet raar van opkijken als dat daadwerkelijk gebeurt. Met ”Guardians” maakt de band duidelijk dat het er wel in zit maar dat het er nog niet uit komt.

Dick van der Heijde