“Twilight Of The Magicians” is het derde album van The Winter Tree. Er is drastisch gesnoeid aan deze Amerikaanse boom. Alleen de spil staat nog overeind. De beloftevolle neo-progband is verworden tot een eenmansproject van bassist/toetsenist Andrew Laitres. Niet van de partij op dit album zijn zanger/gitarist Mark Bond en diens toetsenspelende vrouw Deb. Multi-instrumentalist Laitres richt zich hier op elektronische muziek en dat is op z’n minst dapper te noemen. Laten we eerlijk zijn: binnen dat genre valt geen eer meer te behalen. Deze is helemaal opgesoupeerd door grote namen als Tangerine Dream en Vangelis. De man opereert in een genre waarin alles al is gezegd en gedaan. Het gaat er dan ook niet om in hoeverre “Twilight Of The Magicians” origineel is. Nee, deze schijf moet het hebben van zijn genietbaarheid en dat is vaak iets persoonlijks. Oei!
Nu ben ik niet zo’n liefhebber van het genre omdat saaiheid en herhalingen er vaak gemeengoed zijn. “Twilight Of The Magicians” is wat dat betreft niet veel anders ondanks dat het album met zijn 42 minuten vrij kort duurt en toch negen nummers bevat. Compositorisch is het dus allemaal nogal beknopt.
Laitres staat bekend als een smaakvol muzikant. Een aantal nummers ondersteunt hij met warm en opzwepend spel op de basgitaar. Dat is zijn ‘pakkie an’. Een fraai voorbeeld daarvan is Cosmic Sea. Het broeierige nummer is mooi gelaagd met fraaie toetsenfratsen en bevat tevens een gastbijdrage van Gadi Caplan op elektrische gitaar. Het nummer komt nogal jam-based over zoals dat eigenlijk geldt voor heel het album. Lekker orgeltje hier, gave Minimoog daar, mooie piano hier, sfeervol gezweef daar. Het blijft op “Twilight Of The Magicians” echter teveel steken in arrangementtechnische zaken als opbouw en invulling. Dat is jammer. Waar Laitres heel weinig punten mee scoort, zijn de ritmes die uit de drumcomputer komen. Deze zijn te simpel voor woorden, teveel een beat.
Het album is nagenoeg geheel instrumentaal met uitzondering dan van A New Atlantis, een nummer waarmee gelijk het concept van deze cd duidelijk wordt. Het is aardig gezongen door Laitres zelf en past prima tussen het andere materiaal. Vaak is zo’n gezongen nummer een ondergeschoven kindje, maar hier dus niet.
Wat mij betreft wordt The Winter Tree weer snel een bandje en maken ze een weergaloos album. Het is Andrew Laitres zeker gegund.
Dick van der Heijde