Wishing Tree, The

Carnival Of Souls

Info
Uitgekomen in: 1996
Label: Dorian Music
Website: -
MySpace: www.myspace.com/thewishingtreeband
Tracklist
Evergreen (5:52)
Starfish (3:08)
Nightwater (4:23)
Hall Of Memories (4:10)
Midnight Snow (6:01)
Night Of The Hunter (3:58)
Fire-Bright (3:05)
Thunder In Tinseltown (4:34)
Empire Of Lies (5:32)
The Dance (2:57)
Steve Rothery: gitaren, akoestische gitaren, toetsen
Hannah Stobart: zang

Met medewerking van:

Paul Craddick: drums, toetsen
Jo Rothery: achtergrondzang
Pete Trewawas: bas
Carnival Of Souls (1996)

 In het jaar 1985 ten tijde van de grote doorbraak van Marillion met het concept album “Misplaced Childhood” begon Steve Rothery tijdens een bandvergadering over een soloproject waar platenmaatschappij EMI interesse in had. Frontman Fish ging door het lint en verweet Rothery dat hij alle interessante gitaarpartijen voor zichzelf zou bewaren. De introverte Rothery liet het idee varen en ging verder niet al te erg op de beschuldigingen van de Schotse zanger in. Wel vond Steve Rothery dit een vreemde gang van zaken, aangezien Rothery voor zo’n 75 procent verantwoordelijk was voor de muzikale uitspattingen op “Misplaced Childhood”. Ook dat Fish menigmaal midden in de nacht voor het raam van Steve stond te schreeuwen als hij weer eens een briljant tekstueel idee had uitgewerkt en hij het gitaargeluid van zijn maatje nodig had om voor de muziek te zorgen, werd niet in het betoog van Fish meegenomen. Zo kwamen in 1985 al de eerste scheurtjes in de eens zo hechte vriendschap tussen beiden en zoals bekend kwam het nooit helemaal goed meer.

Waar Fish bang voor was is niet helemaal duidelijk als je naar de cd van The Wishing Tree luistert, want er is vrijwel niks dat naar het beroemde geluid van de symfo-dino doet verwijzen. Het album “Carnival Of Souls” dat in september 1996 het levenslicht zag, is namelijk verre van bombastisch en doet je eerder denken aan een fraai meertje omringd met grazige weides tijdens een vochtige herfst in Ierland. Uiteindelijk begon Rothery met het uitwerken van zijn ideeën op het moment dat Fish de band verliet. Het nummer Evergreen kwam al in een eindstadium op het moment dat de eerste processen met Fish begonnen waren. Toen de zoektocht naar een nieuwe zanger in volle gang was (wat natuurlijk Steve Hogarth is geworden) kwam het project op een laag pitje te staan, maar in de loop van 1990 borrelde het hele idee weer naar boven bij Steve Rothery. De rondbuikige gitarist kwam op het idee om de hele plaat te laten zingen door één en dezelfde zangeres en dat moest All About Eve’s nachtegaal Julianne Regan worden. Helaas kon ze op dat moment geen ruimte vrij maken (of zag ze het idee niet zo zitten volgens de andere kant va het verhaal) voor het opnemen van een studioplaat en moest Rothery verder zoeken. Hij kwam in contact met meerdere bakvisjes, onder andere de zangeressen van The Escape Club en van The Violet Hour (welke ooit een voorprogramma bij Marillion had verzorgd), maar de juiste klik werd nooit gevonden. Zoals zo vaak kwam hij bij toeval de juiste persoon tegen. Na een show in het Engelse Bristol tijdens de “Brave” tour raakte hij aan de praat met een groepje gitaristen en een zangeres, deze zangeres was de zeer jonge Hannah Stobart. Stobart stuurde Rothery een bandje met hierop twee liedjes, eentje van All About Eve (hoe kan het ook anders!) en het andere liedje was een compositie van Tori Amos. Steve Rothery wist genoeg, huurde een cottage in Bristol, richtte een eigen label op (het inmiddels weer in de uitstand gezette Dorian Music) en het album kwam er!

Op dit album krijgt Steve Rothery hulp van een aantal bekenden. Zo is op de helft van de nummers Marillion bassist Pete Trewawas te horen. Naast Trewawas is John Helmer (die tijd ook wel het zesde lid van Marillion genoemd) ook van de partij en hij zorgt voor vrijwel alle teksten. De drums worden op “Carnival Of Souls” verzorgd door Paul Craddick. Deze ex-drummer van de symfonische groep Enchant kende Rothery nog van zijn produceerwerk ten tijde van de debuutplaat van Enchant. Hoe rustig de plaat op sommige momenten ook is, toch was er wel de nodige stress tijdens de opnames. Aangezien Stobart nog vrijwel geen ervaring had ging er veel tijd verloren aan het steeds opnieuw moeten inzingen van haar partijen. Gezien dat zij nog gewoon scholier was moesten er in mei en juni ook nog gewoon tentamens worden afgelegd en dat deed de tijdsdruk uiteraard ook geen goed. Steve Rothery wilde sowieso voor de zomer klaar zijn aangezien zijn vrouw Jo hoogzwanger was van de tweede telg van de familie Rothery. In juli 1996 kon de plaat eindelijk naar de Racket studio’s voor de eindmix, zodat de vlak daarna op 21 juli geboren Michael Rothery geen last had van de perikelen rond de debuutplaat van The Wishing Tree.

Het album start met het nummer Evergreen. Dit is gelijk het enige nummer dat ook maar enigszins in de buurt komt van het Marillion geluid. De gitaarsolo die Rothery tijdens dit nummer ten gehore brengt doet je denken aan enkele solo’s ten tijde van “Season’s End”. Overigens ook één van de weinige elektrische gitaarsolo’s die dit album rijk is. De hoofdmoot wordt gevormd door de akoestische variant waar Rothery ook wel raad mee weet. Het is dan ook zeker geen gitaristen album geworden waar je de ene na de andere lick zo snel mogelijk voorgeschoteld krijgt. Het is een zeer ingetogen album waar de vergelijkingen met het al eerder genoemde All About Eve je om de oren vliegen. Dat is op zich zeker niet vreemd omdat Steve toch een aantal nummers geschreven heeft met in het achterhoofd Regan op zang. Zangeres Hanah Stobart klinkt ook zeer zeker als een kloon van Julianne Regan, al kan je enige vergelijkingen met zangeressen als Tori Amos, Kate Bush en Heather Findley van Mostly Autumn niet ontkennen. Niet enkel de zangpartijen, ook de muzikale prestaties doen met enige regelmaat aan bovenstaande musici denken. Zo lijkt het begin van Night Of The Hunter verdraaid veel op de coupletten van dé hit van Tori Amos Cornflake Girl. En het vierde nummer Hallo Of Memories schuurt vervaarlijk dicht aan tegen het geluid van het bekendste nummer van All About Eve, Martha’s Harbour.

“Carnival Of Souls” is keurig verdeeld in wat rustiger werk en het wat drukkere (zonder gelijk te hoeven headbangen). Een opvallend nummer is Midnight Snow. Een zeer fraaie ballade met een bluesy ondertoon. Rothery heeft op dit nummer trouwens wat hulp gekregen van Marillion zanger Steve Hogarth die enige zanglijnen voor Hanah componeerde. Fraai blues gerelateerd gitaarspel van Rothery ondersteund door zwevende toetspartijen (ook door Rothery ingespeeld!) zorgen voor een zeer sferisch nummer. Met recht een hoogtepunt op dit toch al mooie album. Een ander hoogtepunt is Thunder In Tinseltown. Dit favoriete nummer van Rothery blinkt uit door de bezwerende zang van Stobart. Onder minimaal gitaargetokkel zingt Hanah de sterren van de hemel. Het zeer rustieke nummer voert je mee langs groene velden en ander fraai natuurschoon vol met kabbelende bergbeekjes ver weg van waar Nederland deze tijd allemaal voor staat. Een cd vol met een fraai, licht kabbelend gitaargeluid aangevuld met een zeer sterke zangeres. Dieptepunten zijn niet te vinden op deze release, al kan ik me zo voorstellen dat er mensen zijn die het allemaal te kalm vinden.

Het eindelijk resultaat mag behoorlijk positief genoemd worden. De herfst valt over je heen als je deze plaat aanzet. De sfeervolle muzikale prestaties zijn erg goed te noemen en Rothery staat gezien alle andere soloprojecten het verst af van het geluid van Marillion. Dit album is daarom ook geen mega aanrader voor de verstokte Marillion freak, maar meer voor de romantische zielen die warmte en genegenheid zoeken zonder dat het kwijlerig wordt. Er wordt overigens al sinds 1997 gesproken over de opvolger van dit album en volgens ingewijden zou dat nu dan toch echt in 2007 gaan gebeuren.

Sander Kok

Send this to a friend