World Of Dust, TheAlbum

Tiny Room Records staat voor kleinschalige sympathieke releases van artiesten die muziek uit liefde, passie en/of noodzaak maken. De eerste twee statements, liefde en passie, sta ik volledig achter. Alleen dat laatste kan ik niet plaatsen bij het album “Samsara” dat volgens de promo een ijkpunt van pure sereniteit in een stressvolle, complexe wereld biedt. Dat is voor mij geen noodzaak maar een levenskeuze.

Het vijfde album van The World Of Dust is andermaal een samenwerking tussen de Nederlander Stefan Breuer en de Amerikaan Todd Tobias met ditmaal het verschil dat Todd 26 nummers gecomponeerd en ingespeeld heeft waarna Stefan in Bilthoven de boel flink inkortte en de melodieën met bijbehorende teksten geschreven en ingezongen heeft. Woorden als spaarzaam, ingetogen, schemerig, intiem en melancholisch zijn van toepassing op het gebruik van het instrumentarium en zang hetgeen leidt tot wat zij zelf een Lo-Fi slaapkamerpopplaat noemen.

De slowcore/folk liedjes zijn korter dan kort, vaak vlak en van alle spanning ontdaan waarmee hun koortsachtige zoektocht naar rust wordt vervolmaakt. Ik vind het vooral jammer dat de liedjes die potentie hebben als een glas bier doodslaan zodra je vette vingers het willen omarmen. Zowel opener Welcome als slotnummer Glowing zijn in eerste instantie voorbeelden van prima ambient tracks waar in het laatste nummer wat zinnen als een Tibetaanse monnik doorheen worden gebrabbeld en dan… plotsklaps niets. Afgelopen. Waar is de punch? Waar blijft de hook? Zelfs Bass Communion maakt het spannender dan dit.

Deze luisterliedjes kennen af en toe een licht psychedelisch accentje waarin een enkele proggy twist heel diep in verborgen zit. Dit product is er voor als je niet in slaap kunt vallen. Ik wil het niet saai noemen, maar wat mij teleurstelt is dat alle stukken hoopvol ingezet worden en rust overbrengen om zo snel fade-out op de mengtafel elke keer weer zo rap mogelijk ingedraaid wordt. Mijn promo- cd komt daarmee over als een korte compilatie van de nummers. Vergelijkend warenonderzoek op Spotify laat geen verschil horen waardoor ik het gevoel blijf houden dat de nummers onaf zijn.

Het langste nummer, Tarot, met nota bene 3:45 minuten lang kans op een couplet- refrein houdt dezelfde eenzijdige structuur als de andere nummers. Ondanks de uniforme monotonie valt de inwisselbaarheid van de nummers mee, alleen had ik het gelijkgestemde Bubble en Yellow Fangs samengevoegd tot een spannende vijf minuten en had ik graag gezien dat de nummers niet stierven in schoonheid maar opbloeien naar iets grotesk. Maar helaas dat gaat niet gebeuren. Nergens. Stressvrij is de norm, sereen is de vorm. Een noodzakelijke levenskeuze in een stoffige wereld zoals de cycli zonder begin en eind een begoocheling is. Samsara dus.

Jos Driessen