Theo HolsheimerAlbum

Theo Holsheimer is een aan het conservatorium afgestudeerd jazzgitarist/componist uit Nederland. De man die met allerlei bands en theatergezelschappen de halve wereld al heeft gezien, ademt muziek, van contemporary jazz tot metal, van hiphop tot avant-garde. Als de organisatie van het Meertonen-festival hem vraagt muziek te schrijven en die dan met zijn band Cilice plus enkele andere jazzmuzikanten uit te voeren, is hij razend enthousiast. Hij herarrangeert enkele nog niet uitgebrachte Cilice-tracks en schrijft er blazers en sequence-partijen bij met als resultaat een overdonderend concert. Direct is daar het besef dat er meer moet gebeuren en het hele project gaat dan ook richting studio. Er worden nog wat strijkers aan het geheel toegevoegd et voilá.

Het advies als je dit album gaat beluisteren is om je schrap te zetten. Dit 15-koppige gezelschap gaat met hun experimentele, instrumentale combinatie van jazz en metal gedurende een half uur dusdanig tekeer dat er beelden bij je opdoemen van een woeste gorilla. Het is een enorm heftig   gebeuren op de plaat. We  horen het gezelschap in drie tracks een nieuwe betekenis geven aan het begrip ‘complexiteit’. Je weet af en toe niet waar je het zoeken moet. Het album is een staalkaartje voor de polyritmiek. Aan de ene kant is er die daverende, metalgetinte ritmesectie waar Holsheimer met zijn vervormde gitaargeluid tegenaan hangt, aan de andere kant zijn  daar de blazers die met hun gestrekte en gepunteerde spel een geheel eigen leven leiden. De grootste druktemaker is toch wel toetsenist David Kox die als een razende Roeland over z’n klavieren banjert.  Het is allemaal nogal veel.

Cilice Orchestra maakt muziek die je zenuwen flink tart en die constant recht tegen je haren instrijkt. Verwacht dan ook nergens iets van flow. Maar ja, hoe  nadrukkelijk de muziek ook aanwezig is, hoe het allemaal als een kangoo op je inbeukt, je kunt niet ontkennen dat een ieder buitengewoon vaardig is op zijn/haar instrument en dat het spel enorm veel passie kent. We hebben hier te maken met doorgewinterde muzikanten die goed raad weten met gecomponeerde partijen maar ook de kunst verstaan van het improviseren. Dat er binnen het Cilice-geluid ruimte is voor elementen wereldmuziek en klezmer is dan ook niet zo vreemd. In dit kader moet de modern- klassieke intro van Hydrocephalus  even genoemd worden.

Tot slot: om dit album goed op waarde te schatten is het wel zo fijn als je liefhebber bent van onder andere Zappa, Steve Coleman, Meshuggah, Fredrik Thordendal Special Defects, Mike Patton en Animals As Leaders. Pas dan kan je vriendjes worden met de gorilla.

Dick van der Heijde