ThesseraAlbum

Evenals veel andere jonge mensen… uhm… evenals veel andere mensen die de eerste generatie prog niet en de eerste generatie neoprog niet bewust meegemaakt hebben, is ook bij mij de interesse in progressieve muziek voor een aanzienlijk deel gewekt via de Progressieve Metal. Evenals veel soortgenoten leerde ik daarna vele andere progvertakkingen kennen en langzaamaan lijken die andere vertakkingen voor mij de progmetal wat te verdringen. Is progmetal een ‘mindere’ stroming? Is de muziek structureel te simpel? Is het te veel lawaai en te weinig substantie?

Dan zet ik weer eens een van de klassiekers op van bijvoorbeeld Anathema, Dream Theater, The Gathering, Green Carnation, Queensryche of Symphony X en dan moet ik gelukkig toch concluderen dat er niets structureels mis is met het genre. Toch blijft het knagen. Waar komt die wat moeizame associatie bij het woord ‘progmetal’ vandaan? Ah… zou het misschien iets te maken hebben met de soms nogal dominante stortvloed aan ronduit slechte muziek uit deze hoek?

Als dat laatste inderdaad de oorzaak is, is de verdringing er met dit debuut van het Braziliaanse gezelschap Thessera zeker niet minder op geworden. De progscepticus die zoekt naar een treffend voorbeeld om aan te tonen wat er allemaal mis zou zijn met de zogenaamde progressieve muziek hoeft niet verder te zoeken, want alles wat maar fout kan zijn aan een plaat, ís ook fout aan “Fooled Eyes”.

Om te beginnen is daar het concept: een jonge artiest valt flauw tijdens zijn verlovingsfeest. Wat volgt is een reis door zijn onderbewustzijn (nee… niet weer!) waarin zijn leven aan zich voorbijtrekt, compleet met moeilijke jeugd en wat dies meer zij. Ook muzikaal hebben de heren het wiel niet uitgevonden. Nou hoeft dat ook niet per se, sterker nog, het maakt het voor de recensent weer wat makkelijker. Buiten het wat Riverside-achtige verhaal (zouden er ook nog twee vervolgdelen op komen?) put de muziek zowel uit jaren ’80 hardrock (Yngwie Malmsteen, Michael Schenker Group) als uit jaren ’90 progmetal (Dream Theater, Ayreon). Voeg bij dit alles een toefje Queen en je komt aardig in de buurt. Met die combinatie van referenties kán het nog meevallen… dus op naar de songs zelf.

Le Chef d’Oeuvre opent nog enigszins hoopvol met een fraai drumsolootje. Jammer van die toonladderrepetities op de gitaar die de rest van het nummer domineren. Los daarvan heeft deze ouverture zijn momenten. Op The Gallery gaat het definitief mis. Dit is knutselprog van de bovenste plank, vol met misplaatste tempowisselingen, uberhaupt misplaatste tempo’s (er is een verschil tussen inventieve drumgrooves en domweg misslaan) en wederom van dat overdreven gepiel op de gitaar.

De andere nummers volgen meest de lijn van een rustige opening die al vrij snel onderbroken wordt door een quasi spontane uitbarsting van gitaar en drums. Broken Psyches is dan wat rustiger, maar daar verziekt de ‘zang’ van Marcelo Quina dan weer alles. Een speciale vermelding wil ik toch wel maken voor Party’s On, wat mij vanaf de allereerste luisterbeurt aan One Wild Night van Bon Jovi doet denken (vooral op grond van de openende gitaarriff, maar toch…). Rond deze tijd lijkt de band ook de dialoog als muzikaal element ontdekt te hebben. Blijkbaar ontwaakt de protagonist even uit zijn onderbewuste overpeinzingen. Vanaf hier liggen de gelijkenissen met “Scenes From A Memory” er wel erg dik bovenop trouwens.

De plaat heeft ook zijn aardige momenten, zoals Candlefire en het eerste deel van slotnummer Heaven’s Gate. Het laatste deel hiervan echter is een dusdanige rip off van het einde van het al genoemde conceptalbum van Dream Theater, dat het album een zelfde zure nasmaak achterlaat als de meeste van de samenstellende delen. Kortom: “Fooled Eyes” behoort tot de grootste wanproducten van het jaar.

Casper Middelkamp