Thirteen Of EverythingAlbum

Bij het horen van de eerste keyboardklanken van de cd “Our Own Sad Fate” van Thirteen Of Everything gingen mijn gedachten als eerste uit naar Iluvatar. Niet dat Thirteen Of Everything de klasse heeft van deze legendarische band, maar ik proefde een zelfde soort benadering. Pure symfonische rock die diep geworteld is in de jaren ’70 zonder gedateerd te klinken.

Hoewel “Our Own Sad Fate” pas de tweede cd is van deze Amerikanen, gaat de geschiedenis van deze groep al een heel eind terug. Thirteen Of Everything werd opgericht door Mick Peters en Ted Thomas in 1999. In 2005 brachten zij “Welcome Humans” uit. Sinds 2007 bleef het een geruime tijd stil. Heel productief is deze band dus niet, al is de planning dat in 2020 het derde album wordt uitgebracht.

Thirteen Of Everthing heeft dus de geest gekregen en hopelijk weten ze deze lijn vast te houden, want “Our Own Sad Fate” is een goede cd. Niet wereldschokkend, maar degelijk en met voldoende variatie voor ruim vijftig minuten genietbare muziek.

De cd begint met een drieluik, de Dark Energy Suite. Openingsnummer Dark Energy zet direct de toon voor de hele cd. Traditionele symfo, die je ook het labeltje neo prog zou kunnen geven. Het nummer heeft een herkenbare zanglijn, waardoor het toegankelijk is, mooi, maar wel met ‘waar heb ik dit eerder gehoord?’ In je hoofd. Ongeveer op de helft van het nummer breekt een lekkere rockgitaar jaren ’70 stijl in, die doorkruist wordt met neo toetsenriedeltjes. Na dit tussenstuk pakt Thirteen Of Everything netjes de begin zanglijn weer op. De overige delen Storm Season en Event Horizon zijn instrumentaal. Storm Season is aardig, met fijn klassiek pianospel. Event Horizon is wat freakier. Het is uiteraard puur persoonlijk, maar met instrumentale nummers begin ik toch de zang te missen. Of het moet wel heel goed gedaan zijn. En eerlijk gezegd verslapte mijn concentratie wel, zeker bij het (te) lange Event Horizon.

Walk Of Water is het langste nummer van het album. Het begint wat aarzelend, maar na zo’n drie minuten luiden mellotronklanken een mooi en wat angstaanjagend gedeelte in. Voor mij is Life is Change het beste nummer van deze plaat. Het is lekker uptempo, wat dreigend en heeft een urgentie die ik wel wat mis bij de andere nummers. Het gaat meer de kant op van Galahad en Twelfth Night. Er zit een aardige groove in deze song, het is compact, toegankelijk en er gebeurt genoeg in de muziek. Het is wat agressiever dan de overige nummers, vandaar ook de vergelijking met Galahad.

West Texas is wederom een instrumentale track, die mij eerlijk gezegd niet zoveel zegt. De afsluiter Plague begint met mooie folkinvloeden en ontpopt zich dan met een gedeelte dat duidelijk refereert naar “A Trick Of A Tail” van Genesis, gevolgd door een gitaarsolo.

Kortom, “Our Own Sad Fate” is een prima comeback van Thirteen Of Everything. Zeker voor liefhebbers van neoprog en traditionele symfonische rock. Het zijn Amerikanen, maar als ik de cd zonder verdere informatie had beluisterd had ik zelf gedacht met een Europese band van doen te hebben. Wat de muziek sterker zou maken is meer durf en avontuur in de nummers zelf. Er zit gelukkig wel voldoende variatie in de tracks die op deze plaat staan. Voor nu is “Our Own Sad Fate” een aardige en degelijke cd. Niks mis mee, maar ook geen top. Maar goed, Ajax of PSV wordt toch ook geen kampioen als sc Heerenveen niet meedoet aan de competitie?