This Misery GardenAlbum

Vanuit Geneve zijn er historisch gezien behoorlijk wat progressieve dingen gebeurd. Zo kwam de jurist en theoloog Calvijn met revolutionaire ideeën over christelijke geloofsbelijdenis en kwam de filosoof Rousseau met vernieuwende opvattingen over opvoeding en humanistiek.

This Misery Garden komt ook uit Geneve, maar stelt zich een stuk veiliger op. Onmiskenbaar progressief zal ik het zeker niet noemen. Regelmatig vroeg ik me onder het beluisteren af of dit uberhaupt onder progressieve rock valt. De discussie rond dit etiket wordt al jaren gevoerd en ik wil en kan hier geen zinnig antwoord op geven. Deze band is wat mij betreft een twijfelgeval. This Misery Garden valt onder progmetal en met die constatering is er wat ruimte. Opeth, Dream Theater, Tool, Riverside en Porcupine Tree vallen alle onder progmetal, maar ze verschillen artistiek enorm en daarom kan ik me wat speling permitteren. Het progetiket is overigens geen kwaliteitsetiket, maar wel belangrijk als filter voor de hier besproken albums. Omdat ik me in beide gevallen prima argumentatie kan indenken waarom het wel of niet onder prog valt, zal ik het bespreken.

Dit ietwat vreemde intro heeft alles te maken met het debuut “Another great day on earth” van This Misery Garden. Vergelijkingen met Tool, A Perfect Circle en (de latere) Katatonia liggen voor de hand, met als kanttekening dat het een stuk minder gecompliceerd en duister is dan Tool en Katatonia. De drempel (als het gaat om verteerbaarheid van de muziek) ligt bij This Misery Garden lager en de nummers lijken wat op elkaar. De gemiddelde progliefhebber wil graag (en dit vul ik voor het gemak even zelf in) uitgedaagd worden; iets verfrissends horen. Bij neoprog gelden weer andere regels, maar over het algemeen denk ik dat de liefhebber van het genre verrast wil worden. Bij This Misery Garden is dat absoluut niet het geval, maar dat is niet per definitie verkeerd. Er zijn zo veel progstukken die heel lang hetzelfde klinken en die juist vanuit diezelfde consistente sfeer kwaliteit bieden; denk maar aan Shine On You Crazy Diamond van Pink Floyd of moderner: Lunatic Soul, een project van de Mariusz Duda. Daar zit de kwaliteit juist in het behoud van een bepaalde sfeer voor een lange tijd. Dit album is geschikt voor een te breed publiek waardoor er weinig ophef mogelijk is en uit die veilige zone komt de band bijna nooit. De band excelleert soms, maar sloft meestal veel te lang door op hetzelfde. Het derde nummer, Rejection Song, heeft bijvoorbeeld een prachtige intro, maar na een half minuut kakt het in. De gave intro wordt gerecycled voor het refrein en daar moeten we het maar mee doen. Die berusting is niet voor iedereen weggelegd.

Met het Porcupine Tree-achtige Bittersweet maakt This Misery Garden een goeie indruk en met het uitstekende A Tasteless Poison laat de band zien dat men fantastisch kan zijn als men maar iets van de eigen bekende paden durft te treden.

Over de vocale prestaties kan ik alleen maar positief zijn. Benjamin zingt met bezieling en de meerstemmige partijen klinken uitstekend. Inmiddels heeft Benjamin de band verlaten en heeft ene Steve deze taak overgenomen. Ik ben geen groot liefhebber van het gitaargeluid omdat het de boel dichtmetselt, maar het hoort nu eenmaal bij het genre. De instrumenten staan meestal in dienst van de zangpartijen, wat prima is. Voor stoerdoenerij is This Misery Garden waarschijnlijk niet opgericht. Het is bijzonder toegankelijke prog en dat kunnen we zo nu en dan best gebruiken.

Voor dit album geldt een vrij simpele regel: Als u de eerste twee nummers kunt waarderen, kunt u de rest ook waarderen. Daarbij moet worden gezegd dat veel van hetzelfde kan vervelen. This Misery Garden kan goed met het sfeertje overweg, maar ik haak al vrij snel af omdat het mij niet prikkelt. Aan liefhebbers van de eerder genoemde bands kan ik dit dus rustig aanraden, maar verwacht geen obscure composities.

Manuel Huijboom