Thork

We Ila

Info
Uitgekomen in: 2004
Label: eigen beheer
Website: www.thork.org
Tracklist
L'Origine (11:52)
Delectable Ennui (9:11)
Errance (1:11)
EA (21:21)
Errances (1:11)
Danse De La Terre (10:50)
Immanence (11:25)
Sébastien Fillion: toetsen
Michel Lebau: drums
David Maurin: gitaar, fluit
Samuel Maurin: basgitaar, Chapman Stick, toetsen, zang
Claire Nothey: viola
Sébastien Penel: zang

Met medewerking van:

Antoine Aureche: gitaar
Roselyne Berthet: zang
Renaud Burdin: percussie
Sébastien Lacroix: sitar, dilruba
Stéphane Lagarde: tablas
Ian-Elfinn Rosiu: cello
We Ila (2004)
Urdoxa (2000)

Thork is een Franse (en Franstalige) band die op de hoes vraagt: “file under Dark Folk Progressive Rock”. Dat ‘Dark’ blijkt al meteen uit de fraaie vormgeving: een donker hoesje met een demon erop. De folk hoor je vooral terug in het gebruik van instrumenten als de altviool, fluit en sitar en sommige Keltische thema’s, maar verwacht er niet teveel van. Dit is geen Clannad. Met die progressieve rock zit het wel goed. L’Origine begint al gelijk met lekker zwaar aangezette synthesizerklanken, stevige gitaren en intelligent drumwerk. Soms schurkt het gezelschap een beetje tegen gothic aan.

De muziek is bijzonder afwisselend, Thork kan veel verschillende sferen oproepen door die akoestische instrumenten en de stevige rock af te wisselen. De plaat is met veel aandacht gemaakt en klinkt tot in de kleinste details subliem; mooie koortjes, sprankelende piano’s, subtiele drums. Dat is des te indrukwekkender omdat de muziek soms wel erg vol kan klinken.

Compositorisch heeft de band nog wel een paar lesjes over opbouw en spanningsboog nodig. De band lijdt aan het euvel dat veel Desondanks is er op “We Ila” veel te genieten, juist door die veelzijdigheid en door een lekker onvoorspelbare tegendraadsheid. In het langste stuk EA hoor je dreigende gothic met gesproken stukjes Latijn gevolgd worden door een passage ‘Enya jamt met King Crimson‘, gevolgd door wat fragmenten uit de school van Kansas. Toegankelijk is het allemaal niet, als je je kleine zusje wil laten kennismaken met prog zou ik toch maar een andere plaat kiezen, maar interessant is het zeker. Je hebt als luisteraar een hoop te doen en dat vind ik wel zo prettig. Thork kan af en toe stevig om zich een slaan, maar weet ook de rust terug te vinden, zoals in het begin van mijn favoriete nummer Danse De La Terre, dat zowaar iets van Iona weg heeft.

Slotnummer Immanente is een beetje een vreemde, maar wel lekkere eend in de bijt door het Oosterse sfeertje en de virtuoze fretloze bas die je eerder bij een band als Japan verwacht. Na een kleine vier minuten zet de band een nijdig stukje rock in en is het sfeertje weer weg, maar dat soort onverwachte kunstjes zijn net zulke fijne verrassingen als een vergeten tientje in een ouwe broek.

Zanger Sébastien Penel verpest het alleen een beetje door zijn dramatische gegalm. Mijn Frans is niet van een niveau dat ik de tekst kan volgen, maar zo te horen is het niet best allemaal in Thorkland. Penel kan zeker goed zingen, maar het klinkt steeds alsof hij – tot zijn grote verdriet – zijn moeder staat te verzuipen. Toegegeven, daar zou ik ook van gaan jammeren, maar ik zou het niet op een plaat zetten. En dat terwijl Thork met de release van zo’n verdienstelijke plaat als “We Ila” toch geen enkele reden tot klagen heeft.

Erik Groeneweg

Send this to a friend