Those MenAlbum

In 2010 wist het Britse duo Those Men mij te verbijsteren met een bijna drie uur durend conceptalbum (inclusief boek) over een man die in vier seconden een heel bizarre en psychedelische wereld (denk aan de tekenfilm “Yellow Submarine”) bij elkaar mijmert. Ik was zwaar onder de indruk, maar kon er toch ook niet echt chocola van maken.

Drie jaar later komen de heren met een epeetje van net 20 minuten, een plaat die in veel opzichten het tegenovergestelde is van die megalomane uitgave uit 2010. Maar, zoals de titel al een beetje doet vermoeden, is dit schijfje de voorbode van veel meer. Dit ‘sinaasappeltje voor in de pauze’ is een soort goedmakertje voor het lange wachten op een nieuwe langspeler, “TheMan And The Fourth Vol I”. TheMan was de hoofdpersoon van het verhaal achter “Theman Simpulse”, dus waarschijnlijk gaat dat krankzinnige verhaal nog een paar hoofdstukjes verder.

Maar goed, ondertussen hebben we “Half Time Orange”, zes liedjes die ook op dat kennelijk aanstaande album te vinden zullen zijn. Zes stukken van rond de drie minuten, zes nummers waar de huisvlijt vanaf druipt, zes psychedelische nummers over een giraf bovenaan een trap, een heilige met naar voren staande tanden, een glibberige draak met een uitzichttoren op zijn rug en nog veel meer eigenaardigheden die in de wereld van Those Men schering en inslag zijn.

Ik moet zeggen dat twintig minuten makkelijker te behappen zijn dan 160 minuten, met als belangrijkste resultaat dat de klasse van de individuele liedjes nu beter opvalt. Dromerige prog zoals die uitsluitend in Engeland gemaakt kan worden, smaakvol gearrangeerd en knap gespeeld. Ook nu is de zang niet het grootste pluspunt, maar de liedjes zijn zo onpretentieus dat dit niet zo stoort. Het is wel te hopen dat Those Men een keertje wil investeren in een fatsoenlijke opnamestudio, want in de geluidskwaliteit zijn nog slagen te maken. Het album klinkt wel charmant, maar ook wat lo-fi.

Uiteindelijk telt natuurlijk alleen de klasse van de liedjes en daar zit het wel degelijk snor; prettig in het gehoor liggende, catchy luisterliedjes met op tijd een likje Mellotron of ander instrumentarium uit de tijd van de Wederopbouw, gewoon mooie muziek. The Beatles, Pink Floyd, Genesis, vroege Porcupine Tree, dat werk. Het sterkst is The Seeing Kind, over de mensen die ontvankelijk zijn voor de droomwereld van TheMan. Ik ben dus niet van het Soort dat Ziet en dat vind ik niks erg, zolang ik maar kan blijven genieten van de tamelijk ouderwetse, maar buitengewoon lekkere muziek van Those Men.

Erik Groeneweg