Thoughts FactoryAlbum

Zes jaar na het verschijnen van het debuutalbum “Lost” uit 2014 komt de Duitse progmetalformatie Thoughts Factory met de hier besproken opvolger “Elements”. Dit nieuwe album zit in een werkelijk schitterende hoes. Deze creatie van de nog onbekende Pierre Alain laat een bergtop zien vanuit een grot en bedoeld of niet, het symboliseert uitstekend de ambities van de band. Laten we eerlijk zijn, een enkele draaibeurt maakt al duidelijk dat het album net zo gaaf is als zijn verpakking.

Helaas lees ik op nogal wat sites dat Thoughts Factory wordt verweten niet progressief avant la lettre te zijn. Kan iemand me het handvest sturen waar in staat dat je je eigen grenzen persé moet oprekken? Thoughts Factory doet dat niet, nou en! Wees blij met wat je hebt en mekker niet over wat je mist. Thoughts Factory is een talentvolle band die met “Elements” een sterk album aflevert vol virtuositeit en smaak.

Even voorstellen met wie we van doen hebben. Boegbeeld van Thoughts Factory is zanger Cornelius Würth die zich met z’n hoge stem soepel door de muziek heen manoeuvreert. Hij maakt sinds 2016 deel uit van het gezelschap en hij is een ware aanwinst. Behalve goed zingen kan Würth namelijk ook uitstekend gitaarspelen, zoals hij dat in enkele nummers laat horen. In het leeuwendeel van het materiaal echter is het Markus Wittmann die de gitaarsnaren laat trillen. Zijn melodische touch harmonieert prachtig met de warme toetsenakkoorden van Sven Schornstein. De twee weten elkaar goed te vinden en dat geldt zeker ook voor de dynamische ritmetandem, Bernd Schönegge op basgitaar en Chris Maldener op drums. Volgens mij weten de heren elkaar zelfs in een geluidloze kamer met een blinddoek op nog moeiteloos te traceren. Gedurende 54 minuten hoor je gitaar en toetsen elkaar constant prikkelen met sprankelende, bombastische en flitsende momenten. Ondertussen ondersteunt de ritmesectie alles op een daverende manier en maakt zanger Würth het met z’n expressieve stem richting Steve Walsh voortreffelijk af. Thoughts Factory is het schoolvoorbeeld van een bandjesband.

Het album telt tien nummers die er allemaal mogen zijn. Een mindere aanwijzen is onmogelijk, de beste daarentegen een makkie. Dat is opener Mind Odyssey en ik ben even zo arrogant om te denken dat velen het daarmee eens zullen zijn. Piano en indrukwekkende leadzang zetten het nummer in gang, waarna het de nodige bombast is die de loper uitlegt. Vervolgens gaat het nummer verder met een aaneenschakeling van Dream Theater en Ayreon-achtige passages, inclusief gedragen momenten, pakkende samenzang en een korte gitaarsolo. Opmerkelijk is dat Thoughts Factory alles soepel in elkaar laat overlopen. Variatie is troef bij de band, niet alleen binnen de meeste nummers, ook over het geheel. Zo bevat “Elements” het daverende The Burden dat overtuigende Sonata Arctica-kenmerken kent naast een fraai instrumentaaltje in de vorm van Frozen Planet, waar een neo-proggy gloed doorheen schijnt. Fire Away daarentegen is een pakkend nummer met hitpotentie (althans, volgens mij) en Nightfall is een ballade die uitgroeit tot een zinderende powerballad. Thoughts Factory gaat onverminderd door. Bijzonder fraai is het eerste deel van het tweeluik Dawn en ook met Our Kingdom waar een akoestische gitaar evenals een flitsende synthesizersolo m’n enthousiasme weet vast te houden. Het album sluit af met het serene titelnummer waar eerst de piano en later de gitaar de sfeer bepalen om uiteindelijk alles voor eeuwig vast te leggen.

Het klinkt allemaal erg goed op de plaat. Er straalt hartstocht en bevlogenheid van de productie af en je wordt nergens gestoord in je luisterplezier.

En dan nog even dit: elke keer als ik “Elements” beluister zie ik de bergtop van het hoesje voor me met in gedachten de heren op het pad er naar toe.