Threshold (support Enochian Theory / CryConcert

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Michel Blanken
Datum: 12 maart 2013

Subcultureel poppodium Baroeg. Het is al meer dan dertig jaar hét Rotterdamse adres voor alternatieve rock en metal. Een begrip in deze wereldhaven en omstreken. Alle grote namen uit de scene stonden er eens op het podium in deze kleine zaal aan de Rotterdamse Spinozaweg. Naast metal in vele soorten en smaken staan daar soms bands op het podium die zich binnen de comfortzone van Progwereld bevinden. Threshold en Enochian Theory zijn daar twee van. Deze zondagnamiddag, met de ongebruikelijke begintijd van 16 uur, werden ze vergezeld door het Duitse Cryptex.

Cryptex
Op de website van Cryptex staat de volgende informatie: “De lachende waanzin! Een beetje Woodstock, flower power en gospel, een geluid dat glimlacht, vloekt en leeft, met veel surrealisme, geweldige nummers en charisma”. Wat je al niet moet doen om een beetje op te vallen. Persoonlijk was ik volledig onbekend met deze groep, maar deze quotes maakten mij nieuwsgierig.

Het trio Cryptex is produceert een mengelmoes van pop, rock en progressieve (folk)rock. Vermakelijk was de (semi-)akoestische set deze middag zeker. En erg slim ook, bleek later met het optreden van Enochian Theory. Het optreden begon met frontman Simon Moskon die in zijn eentje het podium op kwam, terwijl door de speakers het oude Duitse lied Die Gedanken Sind Frei schalde. Even later bestegen zijn twee bandmaten het podium en vertolkten vervolgens een aantal nummers van het album “Good Morning, How Did You Live?” Wonderwel wist het trio het publiek uiteindelijk in beweging te krijgen. Aan het eind van het optreden stak hetzelfde publiek op verzoek van Moskon de handjes zelfs massaal in de hoogte voor de facebookfoto. Een leuk optreden dat met prog en metal overigens weinig van doen had.

Enochian Theory
Na een korte pauze mocht het Britse trio Enochian Theory onder leiding van Ben Harris-Hayes zijn bijzondere muziek laten horen. Het werd een drie kwartier durende martelgang voor de band en het publiek. De geluidskwaliteit was abominabel en hielp de muziek van deze sympathieke Britten volledig om zeep. Het gezicht van de regelmatig hoofdschuddende Harris-Hayes sprak boekdelen. Ik had enorm met hem te doen. In het eerste nummer weigerde zijn microfoon zelfs dienst. Het viel de groep totaal niet aan te rekenen dat in sommige delen van de kleine zaal de muziek als een grote brij klonk. De organisator van dit concert moet zich eens stevig achter de oren krabben of je dit soort groepen wel in zalen als Baroeg moet programmeren. Zorg dan op zijn minst voor een degelijke soundcheck. Al met al wist Enochian Theory de aandacht van het publiek enigszins vast te houden met nummers van de tot nu toe uitgebrachte twee albums, waarin een zwaartepunt lag bij het album “Life… And All It Entalils”. Dat het toetsenwerk op band meeliep ontging het merendeel van het publiek. Enochian Theory maakt muziek waar een ziel in zit. Helaas werd de ziel deze middag wreed uit de muziek gerukt. Het deed het ergste vermoeden voor het optreden van de zesmansformatie Threshold…

Threshold
Na een wat langere pauze om – kennelijk geschrokken door Enochian Theory – de laatste technische probleempjes uit de wereld te helpen, was het de beurt aan het Britse zestal om het dak van Baroeg af te blazen. Een dergelijk klusje is wel aan Threshold besteed. In het kader van de ‘March Of Progress Tour’ was dit het derde optreden in een rij van achttien, verdeeld over tien Europese landen. Voorwaar een intensieve periode waarin met een enorme touringcar veel gereisd moet worden. De hoofdmoot van dit concert bestond uit zes nummers van “March Of Progress” die werden afgewisseld met ouder werk. Wonderbaarlijk genoeg maakte Damian Wilson slechts een keer een opmerking over deze nieuwe cd.

In de met ruim 125 bezoekers volgepakte zaal zette Threshold een dijk van een optreden neer. Onder aanvoering Damian Wilson werd in anderhalf uur een gevarieerd en strak optreden neergezet. De geluidsproblemen waar Enochian Theory mee kampte, waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Wilson, vanwege zijn aanstaande vertolking in “Alchemy” van Clive Nolan voorzien van een ruige baard, was duidelijk de baas op het podium. Als vanouds bespeelde hij het publiek met zijn grappen en opmerkingen. Hij had Mission Profile nog nodig om zijn stembanden te rekken, maar daarna liet hij horen nog steeds tot de absolute top te behoren.

De sterk spelende gitaristen Karl Groom en Pete Morten wisselden slaggitaar en sologitaar perfect met elkaar af. Ook wisselden ze regelmatig maar gedoseerd van positie. Dit kwam de podiumpresentatie aanzienlijk ten goede. De donkere man Johanne James stal regelmatig de show achter de drums met onnavolgbaar snel drumwerk. Wat een kracht haalt deze man uit zijn kleine lichaam. Richard West speelde hoog achter op het podium met zijn hoofd bijna tussen de lampen onopvallend zijn toetsenpartijen. Alleen in The Rubicon trad hij met een spetterende solo wat op de voorgrond.

Komisch was de uitgebreide presentatie van de individuele bandleden door Wilson. Karl Groom werd voorgesteld als de baas en de rijkste man van de band. Als laatste werd basgitarist Steve Anderson geïntroduceerd waarbij Wilson grapte over basgitaristen. Anderson liet het stoïcijns over zich heenkomen. Uit alles bleek deze middag dat Threshold met bijna 25 jaar barst van de routine. Wat niet betekende dat ze zich er gemakkelijk van af maakten.

Direct na afloop, even na acht uur, werd het podium afgebroken om maar zo snel mogelijk met de bus naar Hamburg af te reizen. Het ging grotendeels aan Damian Wilson voorbij. Hij stond in de zaal op zijn gemak een praatje te maken en ging met fans op de foto.