Thus Live Humans werd in 2016 in Frankrijk als een project opgezet door gitarist Jérémy Payan en drummer Clément Carta. De bedoeling was om verschillende muzikale landschappen te ontdekken door verschillende musici met uiteenlopende muzikale achtergronden te laten bijdragen. Het debuutalbum was eigenlijk een soloalbum van Payan met uitsluitend stukken voor akoestische gitaar. Op de daaropvolgende albums werd Payan slechts bijgestaan door Carta en Lucas Serra.
Toch weet dit drietal op de diverse albums een aardig scala aan invloeden en stijlen in hun muziek te verwerken: van jazz tot middeleeuws, tot oosters, blues, hardrock en progressieve rock. Na 2021 werd het een aantal jaren stil rond de band om begin dit jaar weer te herrijzen met het album “Art Deco I”, wat uiteraard suggereert dat er nog een “Art Deco II” zal volgen.
Op dit album zijn de heren Payan en Serra binnen het progressieve genre gebleven, maar zoeken daarbinnen wel naar een aantal uithoeken. Zo horen we Pink Floyd voorbijkomen, Brian Eno, King Crimson, Rush, Muse, maar ook wat klanken uit de jaren tachtig New Wave. Daarmee lijkt dit album een soort stijloefening geworden.
Motionless begint als een Brian Eno-achtige soundscape, waarin zich uiteindelijk toch een melodie ontwikkelt. De gitaar die daarna zijn intrede doet kan alleen maar David Gilmour als voorbeeld hebben gehad. In Colours of Consciousness lijkt het of Robert Fripp zelf zijn Frippertronics uit het “Discipline” tijdperk weer uit de kast heeft getrokken. De zang van Serra klinkt, in tegenstelling tot de vocalen van Adrian Belew destijds, redelijk oppervlakkig, wat nog eens wordt onderstreept door het dunne koortje. Aan de drums, die zijn geprogrammeerd, is veel aandacht besteed. Ze klinken lekker fel. In Incoherence horen we het oudere King Crimson terug: slepend zwaar gitaarwerk en experimentelere fragmenten.
Dreams and Lies, met opnieuw die lekkere drums, lijkt met een bluesy inslag uit de Muse-koker te komen. Serra doet hier zijn uiterste best om de slepende vocalen van Matthew Bellamy te imiteren. Ook hier laat Payan horen uitstekend met de gitaar overweg te kunnen. Of dat nu met full distortion is of lekker clean. The Vertical Scenes opent heerlijk met felle drums en heeft een typisch jaren 80 New Wave-achtig thema, maar hier op gitaar gespeeld. In het couplet wordt de zang van Serra met jazzy akkoorden begeleid. Het refrein klinkt heavier door de open gitaarakkoorden.
Het lange Postmodern Deconstruction is instrumentaal een mengeling van King Crimson, Steve Vai en Rush met soms het zware van Dream Theater. De rustige, monotoon gezongen passages zijn een oase van rust tussen het zware instrumentale geweld. Het lijkt erop dat de adempauze het duo Thus Live Humans goed heeft gedaan. Het heeft een interessant album opgeleverd, maar een prijs voor originaliteit zit er helaas nog niet in.