Thy DiseaseAlbum

Ik had nooit gedacht dat ik het voor deze site een keer over Madonna moest hebben, maar voor alles is er een eerste keer. Laat ik maar beginnen met een minder ongemakkelijk deel van de recensie: de introductie van Thy Disease.

Zoals de bandnaam en de artwork al doen vermoeden is Thy Disease een stoere metalband die je niet snel uitnodigt voor een kinderpartijtje. Het progressieve deel van de band uit zich in het veelal ondersteunend toetsengeluid en de vele afwisselingen van de vocalen. Natuurlijk zijn dit ook de ingrediënten van de gemiddelde gothic-groep, maar Thy Disease is uit heel ander hout gesneden. Dit klinkt bruut, compromisloos en duister. De ritmische verrassingen die we van de meeste progmetalbands kennen, horen we bij deze band niet terug. Ik kan Thy Disease dan ook niet onmiskenbaar progmetal noemen. Zo af en toe horen we en paar triolen, maar echte ritmische verrassingen blijven uit. Doodsimpele vierkwartsmaten die behoorlijk veel indruk op de schaal van richter maken, klinken zoals we wel bij het genre gewend zijn.

Ook vanuit een andere hoek, die van symphometal, hoor ik weinig indrukwekkends. Symphonische geluiden (duidelijke melodieën, harmonische etc. etc.) beperken zich tot hier en daar een korte toetsensolo of een naargeestige ondertoon uit de keyboard om elke dreiging van opgewektheid in de muziek in de kiem te smoren. De metalriffs zijn lage, donkere, helaas clichématige oefeningen die noten die dicht bij elkaar liggen met elkaar te verbinden waardoor het allemaal niet bijzonder melodieus is. Helaas houdt de gitarist niet van soleren en komt de drummer met telkens dezelfde invullingen voor zijn partijen (stelt u zich een duracell-konijn met ADHD voor). Als we dit combineren met de verschillende zangstijlen die onderling uiteraard wel verschillen, maar op zichzelf steeds op dezelfde manier klinken, kan ik niet veel anders concluderen dan dat de meeste nummers op elkaar lijken en eendimensionaal overkomen.

De covers van Depeche Mode en Madonna helpen om het geheel wat luchtiger te maken, maar het zijn bonustracks, dus ze vallen een beetje buiten het album. Deze nummers roepen bij de eerste luisterbeurt hoogstens een glimlach op (vanwege de herkenning), voordat we ze voortaan links laten liggen.

Deze recensie is vooral bedoeld voor de liefhebber van progmetal. De band is namelijk helemaal niet verkeerd voor degene die houdt van compromisloze beukmetal die beïnvloed is door death en black metal. Andere voorzichtige associaties zijn Strapping Young Lad (de oude metalband van Devin Townsend), Fear Factory en Rammstein. De muzikanten doen uitstekend hun werk en de productie is zo goed of zo beroerd als we van het genre verwachten. De drums staan ver naar voren in de mix, de keyboard ver naar achteren en de basgitaar is lastig te onderscheiden omdat die vaak braaf speelt wat de gitarist speelt. Er is niet veel origineels te ontdekken, maar ze gaan goed met hun clichés om. Om deze redenen kan ik het album de progmetalliefhebber niet aanraden.

Manuel Huijboom