Thy MajestieAlbum

Het uit Palermo – Italië afkomstige Thy Majestie (niet te verwarren met het Duitse Thy Majesty!) bestaat al tien jaar en is met “Dawn” een nieuwe, lees meer symfonische koers gaan varen. Bassist D’Alessandro en drummer Diprima behoren tot de harde kern en oprichters van de band en trokken de overige drie leden vorig jaar aan boord om vervolgens het Italiaanse Scarlet Records -moeder van onder andere Vision Divine, Oceans Of Sadness en DGM- de rug toe te keren en een nieuw thuis te vinden bij Dark Balance.

Thy Majestie is een symfonische powermetalband die zich voorzichtig laat vergelijken met het eerder genoemde Vision Divine en een band als Rhapsody Of Fire, hoewel daar waar laatst genoemde veelvuldig op de lachspieren werkt Thy Majestie steeds tijdig gas terugneemt. Daarnaast verwacht ik dat, hoewel de verschillen hier wat groter worden, ook liefhebbers van Serenity en Firewind met dit album uit de voeten kunnen.

De eerste twee nummers As You Fall en M.A.D. zijn onvervalst Italiaans en geven een aardig kijkje in de keuken; lekker vlot, melodieus gitaarwerk gesteund door hemelbestormend toetsenwerk en orchestratie. Op The Hunt, slotsong van Chapter one, zet men zwaarder aan, worden de riffs logger en de zang rauwer. De toetsen zijn sterk gevarieerd van sprankelend tot droog reutelend a la Uriah Heep. To An Endless Devotion is de hardste track op het album, bevat straffe riffs en kent zelfs wat blastbeats, overigens zonder de melodie uit het oog te verliezen, met dank aan het toetsenwerk dat klassieke trekjes kent. Het korte instrumentaaltje Infernis Armata maakt behoorlijk indruk door zijn sfeer en afwisseling en loopt mooi door in Two Minutes Of Hate dat zowaar een Iron Maiden stempel op de rug draagt. Day Of Changes doet dan weer sterk denken aan werk van After Forever en Nightwish, mede door de gitaarloopjes en Oosterse invloeden. Afsluiter Through Heat And Fire is niet alleen het langste nummer maar door triphop-invloeden en computerstemmetjes ook het meest eigenzinnige nummer. Wat blijft is het voortreffelijke gitaar en toetsenwerk.

“Dawn” is typisch zo’n album waarbij ik lang twijfelde of Progwereld lezers er ‘iets’ mee kunnen. Al met al ben ik echter tot de conclusie gekomen dat het een behoorlijk sterke cd is van een band die het compositorisch, vocaal en instrumentaal prima voor elkaar heeft en nét voldoende symfo/prog raakvlakken heeft om aan de juiste kant van de streep te belanden. Kun je bovenstaande referenties waarderen, ga dan zeker even luisteren.

Govert Krul