Ticket To The MoonAlbum

Zwitserland, het land van bergen, skipistes, uurwerken en natuurlijk die vermaledijde Gotthardtunnel waar we elke zomer weer met z’n allen in de file staan. Progressieve rock is niet iets wat direct in gedachten komt als we het over dit land hebben. Waarschijnlijk is Clepsydra de bekendste symfonische afvaardiging. Dat het land ook andere pareltjes kan voortbrengen bewijzen de mannen van Ticket To The Moon (of 3TM).

De band speelt al sinds 2007 in dezelfde bezetting (met verschillende nationaliteiten). In 2012 brachten zij hun debuutplaat “Dilemma On Earth” uit. Inmiddels zijn we vier jaar verder en de heren hebben die tijd goed besteed, want ze komen wel met iets bijzonders op de proppen. “Sense Of Life” zet de lijn voort die met “Dilemma On Earth” werd ingezet. Dat betekent atmosferische stukken muziek afgewisseld met flink heftige muzikale erupties. Waar de atmosferische stukken nog het meest aan Marillion, Pink Floyd of Gazpacho doen denken, zijn het de heftige stukken die de gedachten richting Tool en Porcupine Tree doen gaan. Omdat er op dit album hier en daar wat samples en gesproken teksten voorbij komen en vanwege de afwisseling tussen heftig en rustig, kan ik het niet helpen om af en toe ook aan Godspeed You! Black Emperor te denken.

De tracklist geeft tien nummers aan, maar eigenlijk kent het album maar vijf stukken muziek met de varianten intro/nummer of twee stukken muziek die onlosmakelijk bij elkaar horen. Het zeer sterk aan Tool refererende Patient 730100 is een mooi voorbeeld van de laatste. Zelfs de wat naargeestige clip die bij het nummer is gemaakt, doet aan de video’s van Tool denken. Het daarop volgende tweeluik Father/Foetus stemt ook niet veel vrolijker. De tekst is van de hand van drummer Daniel Gosteli en verhaalt over het gemis van een vader en de worsteling van de protagonist met het zelf vader worden. Autobiografisch? Ik hoop het niet voor hem, want erg positief is het allemaal niet. De muziek in dit nummer doet met name in het instrumentale tussenstuk erg spookachtig aan en maakt het zeer duister om vervolgens weer in één van die heftige uitspattingen uit te monden.

Het volgende nummer zorgt ook al niet voor een vrolijke noot. De vreselijke sleur die het dagelijkse leven voor sommige mensen kan zijn is in Perpetual op een waanzinnig lekker muziekje gezet. Superstrakke gitaarriffs worden hier weer afgewisseld met sfeervol toetsenwerk op met name piano. Uiteindelijk mag Andrea Portapia in deel twee van het stuk helemaal losgaan in een heerlijke gitaarsolo.

Speciale vermelding verdient het afsluitende Hynkel, waar Charlie Chaplin’s fameuze speech uit het slot van ‘The Great Dictator’ (1940) op muziek is gezet. En waar deze tekst inmiddels 76 jaar oud is, is van de actualiteit en urgentie nog niets afgenomen. Een positieve noot op een wel heel naargeestig album.

Al deze zwartgalligheid zorgt wel voor een positief gevoel bij ondergetekende. Want dit is gewoon een erg goed album geworden. Zoals gezegd wordt de lijn die is ingezet met “Dilemma On Earth” voortgezet met dit album, maar het is wel een lijn met een flinke uitslag naar boven. Wat mij betreft kunnen we Ticket To The Moon toevoegen aan de lijst van zaken die ons aan Zwitserland doen denken.

Ralph Uffing