Tides From NebulaAlbum

‘Dynamiek’, dat is waar de muziek van Tides From Nebula voor staat; eb en vloed, rustig en heftig, neerslachtig en opgewekt, pittig en mild, chaotisch en kalm, Voodoo en Zen.

Het uit Polen afkomstige Tides From Nebula levert met “From Voodoo To Zen” zijn vijfde schijf af sinds de oprichting van de band in 2008. De groep, die van origine bestond uit vier postrockers, is sinds 2018 door het vertrek van gitarist Adam Waleszynski gereduceerd tot een trio. Volgens gitarist/toetsenist Maciej Karbowski: “nu we nog maar met z’n drieën zijn lijkt het erop dat we harder moeten werken, daarnaast daagt het ons uit om betere muziek te schrijven.” En dat belooft wat!

Dat een driemansformatie in de rockmuziek goed kan werken weten we natuurlijk maar al te goed. Er zijn prima voorbeelden van trio’s die goed hun mannetje staan, denk maar aan ELP, Rush en ook aan Muse voor mijn part. Niet dat de muziek van Tides From Nebula daar op lijkt. Nee, de drie heren tappen uit een ander vaatje. De instrumentale muziek van de band is vergelijkbaar met de muziek van de postrock groep Mogwai (luister ook maar eens naar het Mogwai-album “Young Team”) en zeer regelmatig doet de muziek mij ook denken aan ‘ons eigen’ Kong. Ook invloeden van de grootmeesters Pink Floyd en King Crimson zijn aanwezig.

Waar op de vorige schijf van de band, “Safehaven,” de sfeer over het gehele album nogal somber is, klinkt “From Voodoo To Zen” op sommige momenten iets meer opgewekt. En de muziek, hoewel zeer herkenbaar als Tides From Nebula, is op “From Voodoo To Zen” meer ‘direct’ dan op zijn voorganger.

Het album bestaat uit zeven stukken muziek. Het openingsnummer, Ghost Horses, begint met donker klinkende, aanzwellende klanken die doen denken aan het nummer Lost Keys (Blame Hoffmann) van Tool. Een synthesizerloop wordt ingezet en na een minuut of drie volgt een zware riff. Het geluid van basgitarist Przemek Weglowski is hier, evenals op alle andere nummers van het album, prominent aanwezig en zijn zware bastonen zijn zeer bepalend voor de sfeer van de muziek.
Het eerste nummer eindigt abrupt waarna The New Delta start met een rustig baspatroon. Vervolgens wordt de luisteraar op een loodzware riff getrakteerd waarover door de gitarist een trage melodie wordt gespeeld. Halverwege volgt een tempowisseling waarmee het nummer meer de kant op van de elektronische muziek opgaat. Een heftige onderbreking volgt waarna de draad van het nummer, zoals voor deze plotselinge eruptie, weer wordt opgepakt.
Het korte, pittige Dopamine doet door de trage ritmes, het zware bas- en gitaargeluid en de hypnotiserende synthesizerloops nog het meest aan Kong denken (ten tijde van bijvoorbeeld het album “Merchants of Air”). Drummer Tomasz Stolowski mept er op dit nummer heerlijk op los, maar eigenlijk geldt dat voor het gehele album.
Het nummer Radionoize begint Porcupine Tree-achtig maar bevat ook industrial invloeden. Ook dit is een zeer genietbaar stukje muziek, de individuele klasse van de muzikanten is, zoals over het gehele album hoorbaar is, onmiskenbaar.
Het hoogtepunt van het album is het titelnummer From Voodoo To Zen. De zware toetsengeluiden van het begin van het nummer worden later vergezeld door trage drums. Elektronische muziek volgt, ondersteund door een ritme zoals we bijvoorbeeld ook wel kennen van bands als The Prodigy. Na de volgende overgang naar een log ritme, gelardeerd met atmosferische geluiden en dito gitaarspel, zorgen met name de gastmuzikanten op het laatste deel van dit nummer voor een extra sfeervol einde.
Nothing To Fear And Nothing To Doubt begint Pink Floyd-achtig en krijgt daarna ook weer een zeer elektronisch aandoend vervolg. Het nummer is opgebouwd uit flink wat lagen gitaren en toetsen. Een andere parel is het laatste nummer van het album, Eve White, Eve Black, Jane. Na een enigszins klassiek aandoende intro krijgen we door de band nog één keer zo’n typisch zwaar, traag ritme geserveerd. Het baswerk op dit nummer klinkt erg lekker, evenals het ook hier weer atmosferische gitaarspel: een mooi einde van een mooi album. De speelduur van “From Voodoo To Zen” stopt na iets meer dan 45 minuten. En als vinylliefhebber vind ik dat nog steeds de perfecte speelduur voor een muziekalbum. Ik weet ook niet wat dat is…

‘Het oog wil ook wat’ en de verpakking van de cd is dan ook keurig verzorgd: een mooi ontworpen hoesje in de vorm van een boekje. Inhoudelijk voegt het boekje misschien niet zo heel veel toe, maar je hebt wel iets in handen waar merkbaar aandacht aan is besteed. Prettig hoor!

“From Voodoo To Zen” is een album dat bij de eerste afspeelbeurt meteen je volledige aandacht opeist en interessant blijft na meerdere luisterbeurten. Het album bevat zonder uitzondering mooie composities en het spel van de drie muzikanten is van grote klasse. De productie is ook nog eens dik voor elkaar. Ja, deze recensent is tevreden!

En als jij ook niet nerveus wordt van muziek waar geen noot bij wordt gezongen, en houd je van postrock à la Mogwai, of misschien van wel van bands zoals Pink Floyd, en Djam Karet? En vlieg je niet meteen in de gordijnen als de muziek soms wat steviger wordt zoals bijvoorbeeld ook bij Kong het geval is? Dan is “From Voodoo To Zen” van Tides From Nebula waarschijnlijk wel iets voor jou. In dat geval: veel luisterplezier!