Tiger Moth TalesAlbum

Nog geen jaar na het uitkomen van zijn indrukwekkende debuutalbum “Cocoon” is multi-instrumentalist Pete Jones al weer terug met een nieuw album. Verrast door het succes van zijn eerste album besloot hij om snel weer terug de studio in te gaan. Hij gaf zichzelf een pittige deadline: het componeren en opnemen van een nieuw album in slechts één maand. Na 28 dagen was het hier besproken album een feit.

Dat het vertellen van verhalen in het bloed van deze sympathieke Brit zit, werd op zijn eerste album al duidelijk. Op “Story Tellers” pakt hij dit nog verder op. Hij nam een aantal klassieke verhalen uit zijn jeugd (en waarschijnlijk ook uit die van jou en mij) zoals De rattenvanger van Hamelen, Doornroosje en een bijzonder grappig verhaal van drie moedige geitjes. Daarnaast zitten er aardig wat tekstuele knipoogjes in naar het werk van Hans Christiaan Andersen, Ronald Dahl en J.K. Rowling. Maar niet alleen de verhalen uit zijn jeugd komen terug op dit album, maar zeker ook de bands uit zijn jeugd. En dan met name Genesis. Maak je klaar voor een nieuw avontuur!

Liefhebbers van Genesis zullen veelvuldig glimlachen om het feest van herkenning, maar zullen zeker ook onder de indruk zijn van wat Jones weet neer te zetten. De instrumentale opener Beauty Falls is meteen een heerlijk visitekaartje. Een sterke melodie, complexe structureren en een prachtig filmisch einde. Het titelnummer had niet misstaan op het Genesis album “A Trick Of The Tail”. De stem van Jones lijkt hier sterk op die van Phil Collins. De opzwepende toetsensolo in het midden doet aan het beste werk van Clive Nolan denken. Gaaf!

Die eerste toon van Beauty Sleeps” Je moet direct aan het begin van Blood On The Rooftops van Genesis denken. Dit prachtige intermezzo van Spaanse gitaar met fluit is een prachtige ode aan het werk van Steve Hackett. Geweldig hoeveel gevoel hij in zijn spel weet te leggen.

Dan is het tijd voor de verhalen. In A Kids Tale hoor je direct dat Jones gek is op het vertellen van verhalen én over een flinke dosis humor beschikt. De tekst over drie geitjes die een trol tegen komen is hilarisch (My bro will be here in a mo). Als hij de stem van een geitje gebruikt klinkt hij als  een waanzinnig knappe hilarisch uitvergrote trilstem van Peter Gabriel. Maar ook muzikaal zit het vol knipogen. Wat een talent!

The Quest For Beauty is een prachtige song die het midden houdt tussen Genesis en Mike And The Mechanics. The Piper is het langste nummer waarin we Jones zijn versie van De rattenvanger van Hamelen te horen krijgen. Het verhalende aspect is hier het grootst. Maar tussen de bedrijven door laat hij horen dat hij niet alleen een verhaal kan vertellen, maar ook kan laten horen. Daarbij kan hij heel wat verschillende stemmen opzetten en zingen, het lijkt wel of hij meerdere gastzangers heeft, maar dat is niet het geval.

Na Beauty Awakes, een heerlijke reprise, komt er na dik veertig minuten een einde aan dit heerlijke album. Ik ben diep onder de indruk van het ongekende talent van deze man. Kom maar op met dat tweede deel.

Maarten Goossensen