Tiger Moth TalesAlbum

Zeer recent is het nieuwe album van Tiger Moth Tales, getiteld “Story Tellers Part Two” uitgebracht bij het Britse White Knight Records. Hoewel Pete Jones (38) een groot deel van 2018 heeft gewijd aan zijn rol als zanger, toetsenist en saxofonist van de progressieve rocklegende Camel, is hij ook behoorlijk druk geweest met het maken van nog een prachtige Tiger Moth Tales verzameling van nummers.

Na de positieve reactie van zowel pers als publiek op “The Depths of Winter” van eind 2017, besloot Jones terug te keren naar het Story Tellers-concept. Ofwel het componeren van liedjes op basis van verhalen van enkele van zijn favoriete jeugdauteurs, dit keer inclusief Hans Christian Andersen en A.A. Milne. Er zijn verschillende liedjes over The Snow Queen en Pete Jones heeft het genoegen gehad een tweetal duetten op te nemen met zijn oude zangpartner Emma Friend. Een aantal nummers zal fans fascineren, vooral door Pete’s slimme compositorische kwaliteiten en verbazingwekkende muzikale behendigheid. Er zitten op zeker weer een aantal publieksfavorieten tussen.

Ik was bijzonder enthousiast over Jones’ laatste studioalbum “The Depths Of Winter” (2017), hetgeen nog eens werd versterkt door zijn uitstekende live optreden in januari 2018. Helaas raakte het album een beetje tussen wal en schip, vaak het geval met nieuwe cd’s die aan het einde van het jaar uitkomen. Hierdoor werd het album (te) laat opgemerkt om nog een rol van betekenis te kunnen spelen in de jaarlijstjes die traditioneel worden geproduceerd. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Ik hoop van harte dat “Story Tellers Part Two” niet eenzelfde lot beschoren is, dat zou uitermate onfortuinlijk zijn. Want daarmee zou een hoogst origineel album niet de aandacht krijgen die het wat mij betreft verdient. Met het nieuwe album pakt Jones de draad op van het in 2015 verschenen “Story Tellers Part I”. En dat doet hij met verve.

Openingsnummer Best Friends is het eerste nummer van een aantal songs geïnspireerd door de sprookjes van de Deense schrijver Hans Christian Andersen over The Snow Queen. Het fungeert als een soort van vocale prelude tot het daaropvolgende Kai’s Journey en heeft muzikale invloeden van Big Big Train. Het instrumentale Kai’s Journey start in de beste prog traditie met een aan Genesis refererend (I Know What I Like) toetsenriedeltje en Hackett-achtig gitaarspel, met een Pete Jones twist, let op de klarinetsolo.

Toad Of Toad Hall is onderdeel van het beroemde boek ‘The Wind In The Willows’ van Kenneth Grahame. Een grappige uptempo song met virtuoos toetsenwerk van Jones, die daarnaast zijn voorliefde voor stemmetjes goed kwijt kan zonder uit de bocht te vliegen. Dat laatste geldt helaas niet voor de hoofdpersoon uit het verhaal… Hundred Acre Wood is de naam van het fictieve land, bewoond door Winnie-The-Pooh en zijn vrienden, uit de gelijknamige boeken van A. A. Milne. Het is een bijzonder nummer dat je niet in eerste instantie op een progalbum zou verwachten. Volledig akoestisch met piano en vooral klarinet in de hoofdrollen, beetje jaren twintig/dertig gevoel. Grappig filmpje op internet waarbij Jones met zichzelf in duet (en gesprek) is.

Eternity is een gevoelige ballade waarin Jones’ geweldige stem uitstekend tot zijn recht komt in duet met zijn oude zangpartner Emma Friend. Jones’ lyrische gitaarspel vormt een perfect bruggetje naar het refrein. The Boy Who Cried Wolf is een typisch Jones nummer, melodieus met een kleurrijke instrumentatie en weer dat prachtige gitaarspel met lange noten, verwant aan Camel’s Andy Latimer. Het eeuwenoude verhaal van de Griekse dichter Aesopus (ca. 620-560 v.Chr.) over de grappen-makende, leugenachtige herdersjongen die niet meer wordt geloofd als het om het ‘echie’ gaat, wordt door Jones als kapstok gebruikt voor een nummer dat wel eens zou kunnen uitgroeien tot een regelrechte live favoriet.

Three Little Pigs zal de hard-core prog fan vreemd in de oren klinken. Een Disney-achtig nummer met veel humor en verschillende stemmetjes met het overbekende verhaal van de drie varkentjes en de wolf als onderwerp, Jones gaat helemaal los. De zanger komt niet voor niets uit het land van Monthy Python waar humor een absolute must is. Benieuwd of dit nummer vaak gespeeld gaat worden of dat de ‘skip’ button regelmatig zijn werk zal moeten doen. The Palace gaat over het sneeuwpaleis van The Snow Queen en is met bijna negen minuten het langste nummer op het nieuwe album. Kerkorgelspel verbeeldt het angstaanjagende slot met zijn honderden zalen en domineert de intro van deze instrumental. Waarna Jones laat horen hoeveel liefde hij heeft voor het gitaarspel van Steve Hackett, zowel elektrisch als akoestisch. Schitterend thema ook, beste progsong op het album wat mij betreft.

Match Girl is een tranentrekkende song rondom het thema van het Meisje met de Zwavelstokjes van H.C. Andersen. Had ook op “The Depths Of Winter” kunnen staan, maar daar was al gekozen voor Migration, een soortgelijk nummer. Een droevige ballade met een melodica solo en orkestrale begeleiding. Dit zijn de momenten waarop Jones moet uitkijken om niet te verzanden in goedkoop sentiment, dat lukt nog hem nog nét. Mooi animatiefilmpje bovendien. Afsluiter Best Friends Reprise grijpt terug op het thema van Best Friends/Kai’s Journey met vocale hulp van miss Friend, waarmee de cirkel weer rond is.

Een zeer gevarieerd palet aan muzikale stijlen, zo zou je het nieuwe album van Pete Jones onder de naam Tiger Moth Tales kunnen noemen. Hoewel de verwijzingen naar Genesis/Hackett en ook Big Big Train nog steeds aanwezig zijn, zou je ook kunnen stellen dat hij zich enigszins aan de invloed van zijn favorieten heeft willen/kunnen onttrekken en meer dan ooit zijn eigen geluid aan het ontdekken is. Wat blijft is zijn ongelofelijke muzikaliteit en ongeëvenaarde meesterschap op een veelvoud aan instrumenten. Er zal ongetwijfeld ooit wel eens iemand komen die Jones als inspirator van zijn/haar muziek zal bestempelen, maar die persoon zal dan van extreem goede huize moeten komen om zijn muzikaliteit te evenaren, laat staan te verbeteren. En ja, wat die humor betreft, dat is nou eenmaal een integraal onderdeel van het karakter en het wezen van de man. Niet iedereen zal het in gelijke mate op prijs stellen maar zeg nou zelf, het genre staat bol van de bands die zichzelf en hun muziek uiterst serieus nemen. Wat dan ook tot uiting komt in een zwaarmoedige, super-serieuze sfeer die als een sluier over de muziek lijkt te liggen (Mystery, Riversea). Op die momenten is het heerlijk verfrissend als iemand zichzelf minder serieus neemt en het wapen humor inzet ter bestrijding van ‘weltschmerz’.

Muziekfans zullen zonder meer genieten van dit nieuwe, verbluffende album van Pete Jones. Er is (oud) nieuws dat Camel aan nieuw studiomateriaal werkt en het zal zeker interessant zijn om te zien wat Peter Jones hieraan gaat bijdragen. Tot die tijd echter is “Story Tellers Part 2” nog een uitzonderlijk album van een muzikant die in toenemende mate indruk blijft maken op de progressieve rockwereld.

Tiger Moth Tales gaat ook weer op tournee en doet daarbij ook ons land aan. In januari staat een optreden gepland in De Boerderij in Zoetermeer, samen met zijn andere bandje, Red Bazar. Een mooie gelegenheid om Jones’ muzikaliteit en humor aan het werk te zien.

Alex Driessen