Tiles

Pretending 2 Run

Info
Uitgekomen in 2016
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: The Laser's Edge
Website: www.tiles-music.com/
Bandcamp: https://tilesband.bandcamp.com/
Tracklist
CD 1
Pretending To Run (7:10)
Shelter In Place (3:53)
Stonewall (6:50)
Voir Dire (4:37)
Drops Of Rain (5:02)
Taken By Surprise (11:22)
Refugium (2:55)
Small Fire Burning (4:09)


CD 2
Midwinter (4:32)
Weightless (9:16)
Friend Or Foe (6:16)
Battle Weary (4:33)
Meditatio (1:37)
Other Arrangements (2:17)
The Disappearing Floor (5:43)
Fait Accompli (4:32)
Pretending To Run [Reprise 1] (1:40)
Uneasy Truce (4:19)
Pretending To Run [Reprise 2] (1:15)
The View From Here (1:28)
Backsliding (3:03)
Mark Evans: drums en percussie
Chris Herin: gitaar, toetsen, mandoline, banjo, trompet, zang
Paul Rarick: zang
Jeff Whittle: basgitaar, toetsen, achtergrondzang
Met medewerking van:
Ian Anderson: dwarsfluit in Midwinter
Jim Anderson: cello
Ryan Arini: achtergrondzang
Terry Brown: ritme programmering
Kevin Chown: basgitaar
Matt Cross: toetsen en programmering
Joe Denizon: viool
Colin Edwin: basgitaar in Small Fire Burning
France Espitalier: gesproken woord
Adam Holzman: toetsen
Cecilia Johnson: viool
Cristina Freed: achtergrondzang
Keith Kaminski : sopraan saxofoon
Dana Mader: viool
Sonya Mastick: percussie
Tim Michling: hobo
Mark Mikel: toetsen
Kim Mitchell: gitaar in Shelter In Place
Mike Portnoy: drums in Stonewall in Fait Accompli
Max Portnoy: drums in Fait Accompli
Mike Stern; gitaar
Matthew Parmenter: zang en achtergrondzang
Tom Sieberg: viool
Florin Simioanca: alt viool
Kevin Sharpe: Hammond orgel
Renaissance Voices en Con Spirito: kerkkoor
Pretending 2 Run (2016)
Fly Paper (2008)
Window Dressing (2004)
Presence In Europe 1999 (2000)
Presents Of Mind (1999)
Fence The Clear (1997)
Tiles (1994)

Een ‘net niet’ band zou je de band Tiles kunnen noemen, terwijl het toch al een behoorlijke staat van dienst heeft. En die ‘net niet’ beoordeling krijgen deze Amerikanen niet alleen van de Progwereld beoordelaars, maar ook vaak van diverse andere muziekinstituten. De naam Rush heeft lang, erg lang aan deze band gekleefd en nog steeds zijn er genoeg momenten in de huidige muziekstijl te vinden die Tiles aan deze mammoetband verbindt.

Tussen het voorlaatste album en dit album zit maar liefst acht jaar. Door diverse redenen is de band een lange tijd niet in staat geweest een cd te fabriceren, hoewel de groep altijd bij elkaar is gebleven. Vele factoren zorgden ervoor dat de band door zowel fysieke, relationele als ook financiële oorzaken een flinke tijd geen album kon uitbrengen, maar het is uiteindelijk toch in 2016 gelukt.

Volgens de band is het album van één nummer uitgegroeid tot een half album, daarna tot een heel album en tenslotte tot twee cd’s. Het totale pakket van diverse songs levert een conceptalbum op met anderhalf uur pure progrock. De band verklaard zelf dat er een mooie cohesie is ontstaan tussen de verschillende songs, vakkundig uitgesmeerd over twee cd’s. Op het album heeft Tiles hulp gekregen van een groot aantal collega-artiesten en niet de minste! Ian Anderson, Mike Portnoy, Colin Edwin, Adam Holzman en Mike Stern zijn zo maar een paar aansprekende namen in het aanbod. Maar daarmee is het niet gedaan, ook een flinke lijst minder bekende muzikanten participeren in dit project. Het lange wachten op dit album heeft in elk geval opgeleverd dat er qua artwork een mooi pakket is ontstaan, daar is duidelijk niet op bezuinigd.

Het gevolg van deze aspiraties is dat we een heel repertoire aan verschillende songs te horen krijgen waarin de diversiteit tot in het extreme is uitgevoerd. De opzet van dit conceptalbum doet een beetje denken aan een Ayreon album, maar dan zonder de metal extremen. Progrock pur sang is wat Tiles op dit dubbelalbum brengt. Uitgebreide gitaarsolo’s in diverse stijlen, strijkorkesten, mysterieuze toetsenpartijen, een breed repertoire aan instrumenten,  jazzy passages, een kerkkoor en repeterende structuren en thema’s zijn slechts een kleine greep uit het totaalassortiment.

Ik noemde het al; de band onderhoudt zowel fysiek als instrumentaal een warme band met prog-grootheid Rush. Dat is op dit album nog steeds te horen, hoewel de diversiteit er voor zorgt dat het geen regelrechte kloon van Rush meer is. Dat kan bijna ook niet anders gezien het groot aantal gastmuzikanten met de daarbij behorende kenmerken. Zo klinkt het gitaarspel van Mike Stern vanzelfsprekend jazzy gericht, maar is het wel smaakvol toegepast in het concept. Overigens, het album begint met een Floydiaans intro en voor je opgewarmd bent word je gelijk getrakteerd op een uitgebreide gitaarsolo. Die solo is meer dan prima te noemen, maar na slechts vier minuten voorspel begint die solo te abrupt en dwingt je in een verdedigende positie jegens het album. Het kerkkoor in Refugium zorgt op de eerste cd voor een rustpuntje en klinkt uitmuntend, zeker voor de liefhebbers van dit soort toepassingen. De kristalheldere opname in een kerk in Michigan is verzorgd uitgevoerd en mooi toegepast in de productie, hoewel het wat prompt na het gevarieerde en langste nummer van de cd komt; Taken By Surprise.

De band heeft ook een regelrechte primeur, want dit is het eerste officiële album waarop Mike Portnoy samen met zijn zoon Max te horen is. De zoon treedt in de voetsporen van zijn vader en samen drummen ze op de tweede cd het nummer Fait Accompli tot een fijn einde. Overigens wordt hetzelfde nummer verrijkt met een strijkkwartet, wat er samen voor zorgt dat er een heerlijke positieve vibe overblijft. Een toetsenpartij die je in verwarde toestand achterlaat is die van Adam Holzman in Other Arrangements, en de spacy interlude The View From Here. Knap gespeeld en vooral ook een origineel geluid.

Het grootste verwijt aan dit album is ondanks de vele mooie momenten toch de diversiteit. Een opmerkelijke uitspraak van iemand die variatie juist aanmoedigt, maar Tiles heeft mij op dit album niet kunnen overtuigen van een harmonieuze cohesie. Muzikaal is het album net even teveel een ratjetoe geworden,  hoewel er zeker veel te genieten valt. Waarschijnlijk is dit ook het kroonjuweel in de historie van de band, maar de magie die een pretentieus concept album als dit zou moeten bevatten, ontbreekt zelfs na een groot aantal draaibeurten nog steeds. Laat u echter niet weerhouden om dit album aan te schaffen, er blijven genoeg redenen om dit album als beter dan gemiddeld te beschouwen.

Ruard Veltmaat

Koop bij bol.com

Send this to a friend