TillianAlbum

Als ik niets vermoedend “Lotus Graveyard” van Tillian opzet, is mijn eerste reactie dat Tori Amos in een metalband verzeild is geraakt. Een gevoel dat de hele cd bij mij blijft.

Bij het Israëlische Tillian draait het om zangeres Leah Marcu. Zij begon in 2014 muziek te schrijven voor haar debuutalbum. In dit proces verzamelde Leah muzikanten om zich heen en begon Tillian zich als band te vormen. Met “Lotus Graveyard” als resultaat.

Voor mij als luisteraar is het goed voorstelbaar dat Leah haar nummers oorspronkelijk schreef aan de keukentafel. Veel nummers beginnen rustig, wat de singer-songwriterkant van de zangeres verraadt. Maar geleidelijk aan wordt de muziek harder en gaat het vaak richting symfonische metal. Als ik een vergelijking moet noemen kom ik uit bij het vroege werk van The Gathering met Anneke van Giersbergen en District 97, maar dan een stuk minder complex.

In elk nummer laat ze haar lenige stem horen. Soms mooi als Kate Bush, krachtig als Leslie Hunt van District97 maar vaak ook de gekke oprispingen van Bjork. Kortom, ze doet erg denken aan Tori Amos. Ook omdat het heel erg theatraal klinkt. Zo nu en dan is het echt over de top voor mij.
De muziek bevat verrassende wendingen. Een goed voorbeeld is Monster. Dit nummer begint hard, op een gegeven moment gaat het richting symfonische black metal, dan valt opeens een stukje akoestische gitaar in alsof je in Spanje bent beland en eindigt het nummer vrij rustig op de manier waarop veel nummers beginnen. Het volgende liedje, Moonlight Dancer, heeft iets klezmerachig en doet me denken aan Beirut waar alternatieve gitaarpop en etnische folk met elkaar versmolten worden. Dat bevalt me wel.

Een mooie rol op dit album heeft de cello, gespeeld door Alexandra, de zus van Leah. Dit komt erg mooi naar voren op Black Holes, naar mijn mening het meest symfonische nummer op deze cd. Het nummer is goed opgebouwd, Leah zingt goed en ik snap dat ze Opeth als inspiratiebron noemt. Al kan deze muziek (uiteraard) niet tippen aan deze Zweedse grootmeesters. Er zit bovendien weer een flinke scheut District 97 in. Het nummer Love Or Heaven gaat weer de metal kant op, dat versterkt wordt door de grunts van Shachar Bieber.

Goed, ik zal zo langzamerhand tot een oordeel komen. Wat voor mij blijft is dat Tillian zich presenteert als een (progressieve) metalband met Tori Amos-achtige zang met het avontuur dat bijvoorbeeld een band als District 97 kenmerkt. De muziek is op zich goed, maar nergens raakt het mij. Daarvoor komt het mij te vaak te geforceerd over. Ik vind de toegevoegde waarde van de cello erg mooi, maar mis bijvoorbeeld fijne toetsen- en/of gitaarsolo’s. Het vliegt mij teveel allerlei kanten op. Wie dat juist mooi vindt en zich thuis voelt bij de genoemde referenties heeft denk ik aan Tillian’s debuut een fijne cd.