Bowness, TimAlbum

Iets met het cijfer tien. De solostilte van No-Man-zanger Tim Bowness heeft wederom tien jaar geduurd. Na “Flame” (een samenwerking met Richard Barbieri in 1994) en “My Hotel Year” (2004) komt de Britse romanticus in dit nieuwe decennium op de proppen met zijn tweede soloalbum, ditmaal op Inside Out. “Abandoned Dancehall Dreams” is in de laatste jaren ontstaan na de laatste concerten die Bowness gaf met zijn kompaan Steven Wilson en andere oudgedienden als Michael Bearpark, Stephen Bennett en Steve Bingham. Een nieuw No-Man-album onder zijn eigen naam?

Die laatste gedachte is helemaal geen vreemde: Het karakteristiek stemgeluid van Bowness geeft elk van de acht stukken op dit album het bekende sausje. Groot verschil is dat hij alleen verantwoordelijk is voor het songmateriaal en Wilson in dienst staat van Bowness. Wilson’s bijdragen blinken onder andere uit in een glasheldere mix. Ook de kolossale drums van Pat Mastelotto en het soepele basspel van Colin Edwin (Porcupine Tree) pik je er zo uit. Maar het geheime wapen van deze plaat zit ‘m in de orkestarrangementen van Andrew Keeling, een klassiek componist die prima uit de voeten kan met het melancholieke songmateriaal. Zoals in Smiler At 50, dat garant staat voor een paar muzikale verrassingen. Waterfoot heeft een fraai akoestiek karakter en luidt een traag deel van het album in, dat eerder met The Warm-Up Man Forever zo vlot begon. Sneller dan die opener wordt het in de daaropvolgende veertig minuten niet meer.

Het tempo mag dan aan de trage kant zijn, elk nummer heeft wel een ‘oorwurmpje’. Dancing For You heeft dat met de fluwelen achtergrondzang en Songs Of Distant Summers is een gloeiend, ambientachtig stuk met een ongekende spanning. I Fought Against The South is de uitschieter op dit album en kent een opbouw waarin Wilson onmiskenbaar de hand heeft gehad. Dat geldt ook voor de tegentonen die hij in afsluiter Beaten By Love uit zijn gitaar tovert. Het zijn delen van de plaat die in het verlengde van No-Man’s vorige album “Schoolyard Ghosts” (2008) liggen. En voor wie de stem van Bowness af en toe net even te mierzoet wordt, kan zich op die momenten prima te goed doen aan de fascinerende muziek. Dat is de kracht van “Abandoned Dancehall Dreams”: een prachtig evenwicht tussen tekst, muziek en arrangement. Wel zou Bowness zijn weltschmerz in de komende tien jaar iets minder kunnen aandikken en meer kunnen uitbreiden, want op dat punt is er niets veranderd. Teksten als ‘will the noise ever fade away’, ‘wrap your anger around my neck’ en ‘you lost yourself in sounds’ zijn uit zijn mond zo onderhand veel te vertrouwd geworden.

Toch doen de clichématige teksten (vaak in de zij-vorm) over het geheel weinig afbreuk aan de groei van Tim Bowness als soloartiest. Dat heeft hij zonder meer met dit tweede album bewezen. Na het introverte “My Hotel Year” toont hij met “Abandoned Dancehall Dreams” aan meer te willen, meer te durven en het organische geluid van No-Man nu onder zijn eigen naam verder te kunnen ontwikkelen. De orkestraties van Keeling en de perfecte combinatie van musici zijn de bekende kersen op de taart. Een sfeervolle, trage plaat voor zowel de zwoele zomerdagen als de momenten waarop de regen hard tegen de ramen klettert.

Wouter Bessels

2CD: