Bowness, TimAlbum

De zevende schijf van de Britse zanger Tim Bowness is er eentje met, voor zijn doen, veel variatie. De bijna drie kwartier die het album klokt is voorbij voor je er erg in hebt. Zijn bekendheid in de scene, mede doordat hij de helft van No-Man beslaat (en Steven Wilson de andere), is de afgelopen jaren sterk gegroeid. Ook duikt hij vaak als gastzanger op bij andere bands. Dit alles opent de deuren naar muzikanten die graag met hem samenwerken.

Als je de lijst van muzikanten hiernaast bekijkt, raak je makkelijk onder de indruk. Bij namen als Peter Hammill, Nick Beggs (o.a. Steven Wilson), Richard Jupp (Elbow), Ian Anderson (Jethro Tull) en Gregory Spawton (Big Big Train) gaat de gemiddelde progfan wel rechtop zitten. Muzikaal staat dit album dan ook als een huis. Dat komt in eerste instantie door de tandem Nick Beggs (basgitaar) en Richard Jupp (drums). De souplesse en professionaliteit druipt er vanaf. Maar ook de andere bijdragen zijn ‘spot on’.

Nu is Tim Bowness best een beperkte zanger. Of hij beperkt zichzelf, dat zou ook kunnen. Hij zingt altijd in het veilige midden, met die typische hijgerige afdronk. Vooral in de ballades ligt irritatie daarom al snel op de loer. Ik heb er heel wat voor over om hem eens buiten zijn comfortzone te horen zingen. Door de sterk gevarieerde muziek blijft het geheel gelukkig boeien.

Zo klinkt een nummer als Only A Fool geweldig. Dat komt door het uptempo en stuwende karakter en het zalige basloopje van Nick Beggs, maar ook door de elektronica die is toegevoegd. Het refrein is eenvoudig en catchy (zoals het hoort). Hoe harder je het nummer draait, hoe beter hij klinkt. Van het zelfde kaliber is Always The Stranger dat ook heerlijke groove heeft en waarbij wederom de ritmesectie geweldig is, die twee klinken of ze al jaren samenspelen.

It’s Easier To Love is zo’n rustig nummer dat al snel zou kunnen irriteren door de hijgerige zang, die geforceerd gevoelig overkomt. Maar door het lekkere Hammond orgelspel en het pastorale saxofoonspel blijft er meer dan genoeg om van te genieten. Het is heel tof dat hij een nummer als After The Stanger, dat slechts 1:14 duurt, toch onder je huid gaat kruipen. Dat komt door het geniale drumritme, de baspedalen van Gregory Spawton en de vrouwelijke achtergrondzang. Het lange Dark Nevada Dream blinkt uit door prachtig toetsenspel, dat veelal op de achtergrond aanwezig is, maar ook een paar keer de voorgrond zoekt.

Ik moet altijd even wennen aan een Tim Bowness album. Ik begon er met een beetje tegenzin aan, maar na meerdere luisterbeurten ben ik blij verrast. Dit zou na “Lost In The Ghost Light” stiekem wel eens zijn meest progressieve album tot nu toe kunnen zijn.

CD:

Vinyl: