Met “Flowers At The Scene” is Tim Bowness (No-Man) aanbeland bij zijn vijfde soloalbum. Dit album is mede geproduceerd door Steven Wilson en zo zou je kunnen stellen dat dit de eerste No-Man samenwerking is sinds 2008. Zo wordt het vooral door de platenmaatschappij naar voren gebracht en dat is logisch. De naam Steven Wilson zorgt nu eenmaal voor meer exposure.
Maar dit is vooral de muziek van Tim Bowness en die heeft zijn sporen al lang verdiend. Zijn vorige album “Lost In The Ghost Light” kreeg van ons een lovende recensie en het album kreeg een plek in mijn jaarlijst. Op dat album liet hij vooral een sterk jaren ’70 proggeluid horen. Op dit album is dat minder aanwezig. Dat betekent niet dat deze stijl niet meer te ontwaren is! Luister maar naar het stuwende The Train That Pulled Away en de heerlijke opener I Go Deeper.
Dit album is wat meer relaxed en sfeervol. Hij bewijst wederom dat hij prachtige liedjes kan schrijven. De kracht zit hem in het feit dat elk nummer wel iets bijzonders heeft. Een goed geplaatste gitaarsolo, een fris refrein of een mooi toetsentapijt. Meest opvallend is het vele gebruik van de trompet dat erg goed bij zijn muziek past. Soms waan je je in een sfeervolle nachtclub waarin Tim Bowness met zijn gezelschap voor de warme klanken zorgt.
De teksten zijn stuk voor stuk sterk en zijn soms prachtig verhalend en spreken tot de verbeelding, zoals in Not Married Anymore. De stijl van zingen van Tim Bowness is herkenbaar uit duizenden. Warm, klein beetje hees en veelal wordt het laatste woord in een zin met een zucht gezongen. Je zou je er aan kunnen storen, maar dan zou je ook veel moois missen.
De man heeft voor dit album een keur aan topmuzikanten om zich heen verzameld zoals Peter Hamill (Van der Graaf Generator), Kevin Godley (10CC), Colin Edwin (Porcupine Tree) en David Longdon (Big Big Train) en dat hoor je terug. Dit is een album van hoge kwaliteit op alle vlakken. Soms voelt het een beetje aan als ‘oude mannen muziek’, maar opeens gebeurt er weer iets waardoor je weer helemaal bij de les bent. Bij It’s The World hoor je dat bijvoorbeeld goed. Het einde van dat nummer is geweldig.
“Flowers At The Scene” is een sfeervol album dat je bijna 45 minuten mee zal voeren naar een omgeving waarbij je soms heerlijk kunt wegzakken in je stoel en waarin je even later weer zal opveren. Een album waarbij het kippenvel op je armen nooit lang weg blijft.