Zanger, gitarist, astroloog, voedingsdeskundige, psychiatrische broeder en grappenmaker (lees vooral zijn ‘grappige’ horoscopen op zijn site!) Tim Burness levert ons hier een zeer aangenaam en fris plaatje op. Burness zat van 1983 tot 1986 in het Engelse neoprog-groepje Burnessence, welke de zuidkust van Engeland onveilig maakte en twee lp’s afleverde (“Burnessence” uit 1983 en “I Am You Are Me” uit 1984). In die tijd deed de groep wel eens het voorprogramma van bijvoorbeeld Pendragon, vanwaar hij blijkbaar Fudge Smith kent, die een verdienstelijk potje drumt op deze cd. Na Burnessence ging Burness ‘solo’ en dit is zijn tweede cd.
Toch lijkt de muziek nergens op Pendragon of welke neoprog-groep dan ook. Met ouderwetse symfonische rock heeft Tim Burness kennelijk niks van doen. Wat hij wel brengt is een frisse mengeling van singer-songwriter-gerichte muziek doorspekt met licht experimentele, semi-klassieke invloedjes en met een aantal verrassende instrumentale tracks. De gezongen nummers zijn heel ‘poppy’ dus, maar best goed en met veel oog voor detail. De instrumentale nummers zijn sfeerbepalend en scheppen ruimte voor de liedjes eromheen. Ze kunnen geen van tweeën zonder elkaar, daarom verdient de samenhang een dikke pluim. De enige vergelijking die ik durf te trekken voor deze muziek is de in de gospelrock-kringen bekende – en helaas door een auto-ongeluk omgekomen – artiest Rich Mullins. Net als Mullins, die er min of meer bekend mee werd, gebruikt Burness ook het hakkebord, cymbalom of cimbaal (Engelse, meer bekende term: hammered dulcimer) in een paar nummers.
Toch zijn de instrumentale nummers het beste; drie daarvan vormen een soort minisuite. Unstoppable Waves Of Joy is een zich langzaam opbouwende verslaving van toonsoorten waarover een soort ijle gitaarklank wordt gespreid. An Interlude With Monty toont ons het niet geringe talent van Monty Oxy Moron (hopelijk een schuilnaam) op de piano en kent Debussy als voornaamste invloed. Beneath The Surface is een stuk onheilspellender en zit doorspekt met vage synthesizerklanken. Het genoemde hakkebord is alom aanwezig in Tomorrow’s God, welke een meditatief, newage-achtig karakter heeft.
Wat de gezongen liedjes betreft; die zijn eenvoudig van melodie en structuur. Ze zijn aanstekelijk en goed in het gehoor liggend, je zingt ze al na twee keer luisteren mee. Toch zijn ze interessant vanwege de gelaagdheid welke ook in de instrumentale nummers zo duidelijk naar voren kwam. Het beste nummer daarvan is het slepende, mooi gearrangeerde Love Is For Giving, terwijl ook de openingstrack Open Man er vanwege zijn swingende karakter mag zijn. Heal Your Soul daarentegen is een minder goede compositie welke de beperkte stem van Burness teveel blootlegt. Beter klinkt hij in een andere favoriet, het stuwende en dampende Walk Through The Darkness, waarin Fudge Smith andermaal bewijst één van de betere drummers uit Engeland te zijn en Burness zijn Adrian Belew-achtige gitaarfratsen toont. Moet ie vaker doen.
Sympathieke plaat van een sympathieke man uit Engeland. Het enige bezwaar kan zijn dat de cd met zijn 40 minuten wat aan de korte kant is, maar dat neemt niet weg dat ik dit cd’tje zeker de tien pond (16 euro), die hij ervoor vraagt, waard vind.
Markwin Meeuws