Time Of OrchidsAlbum

Het Amerikaanse gezelschap Time Of Orchids, dat kort na het verschijnen van het hier besproken vijfde studioalbum “Namesake Caution” er de brui aan gaf, maakte spannende avantprog waarbij gezocht werd naar uitersten van sereniteit en vreemdheid. Ook op “Namesake Caution” is dit het geval: het genootschap laveert tussen atonale explosies en zoete ingehouden passages, waarbij veelvuldig gespeeld wordt met de grenzen tussen harmonieus en dissonant.

Mooi en lelijk, wat de muziek tegelijk haast buitenaards maar toch herkenbaar maakt. Middels een tochtje langs verscheidene genres vervaardigt de band zo een eclectische muziekmix die ondanks het gevarieerde karakter toch coherent blijkt.

Hoewel het tegen mijn principes is om recensies te schrijven aan de hand van de door platenmaatschappijen verstrekte informatie, staat in het bij de cd gevoegde promotiemateriaal een fraaie samenvatting van “Namesake Caution”: de plaat ‘sparkles with a deceptive pop linearity while venturing into psychedelia’s swirling, sonic abyss’. De basis van de muziek ligt in pop, psychedelische rock en alternatieve metal. De hybride klanktapijten die gevormd worden door de curieuze mix der elementen dragen zangpartijen die wellicht behoorlijk popachtig aandoen, maar die vaak dissonant of zelfs simpelweg vals zijn. Hierdoor lijkt de muziek vrij toegankelijk, maar toch wordt er tegelijkertijd onafgebroken gespeeld met de verwachtingen van de luisteraar. In deze muzikale benadering doet het gezelschap denken aan andere avant-gardistische rockgenootschappen, zoals The Red Masque of Sleepytime Gorilla Museum, hoewel een en ander minder ontspoord overkomt dan bij laatstgenoemde band.

Hoewel een musiceermethode als die van Time Of Orchids makkelijk kan doorslaan – met als effect dat de muziek voor de gemiddelde luisteraar onbeluisterbaar wordt – heeft de band de juiste balans tussen structuur en gepriegel gevonden en wordt daarmee nadrukkelijk geëxperimenteerd. Als zodanig blijken nummers die aanvankelijk fragmentarisch klinken na herhaaldelijke beluistering wel degelijk met een bepaalde logica in elkaar te steken. Een goed voorbeeld hiervan is Parade Of Seasons, dat van hot naar her lijkt te springen maar uiteindelijk in hak-op-takkigheid toch logisch blijkt. Bovendien gaat het nummer vooraf aan het haast serene (en bijna ‘hitfähige’) The Only Thing en zo is het in de context van het gehele album ook uitstekend te plaatsen. Deze twee nummers kunnen bovendien aangehaald worden als representatief voor het hele album, dat namelijk een uitstekende interne samenhang (en spanning!) vertoont.

Het is jammer dat Time Of Orchids besloten heeft de handdoek in de ring te werpen, want met hun laatste product, “Namesake Caution”, heeft de band een album uitgebracht dat tegelijkertijd behoorlijk experimenteel en moeilijk is, maar dat binnen dat kader dusdanig speelt met toegankelijker muziekgenres als pop dat een en ander een haast realistische waas van toegankelijkheid verkrijgt. Door de spanning tussen toegankelijke popmuziek en dissonante, half hysterische avant-rock op een gecontroleerde manier uit te werken, heeft de band dan ook een album gemaakt dat zonder meer interessant is voor mensen die van spannende en moeilijke prog houden.

Christopher Cusack