Timelock

Louise Brooks

Info
Uitgekomen in: 1992 (heruitgave: 2022)
Land van herkomst: Nederland
Label: Freia
Website: https://timelockband.bandcamp.com
Tracklist
CD 1:
Love Triangle (4:59)
The Killing (5:12)
Secret Mission (3:16)
Someday (5:27)
Louise Brooks (6:41)
Welcome To Welfare (3:47)
P.I. Exit (4:20)
Genoa (2:18)
Skyline (5:39)
The Seance (10:42)
- a) Silent Manor
- b) Forbidden Games
- c) The Navigator
- d) Friends Below
- e) Rue De Rivoli
Bonus tracks:
Touchdown (4:43)
The Seance (2022 versie) (8:49)
Change (3:35)
Back On My Feet Again (1:53)
CD 2 (Live @ De Pul in Uden, 10 juni 1995):
Emotional Target
No Mans Land
P.I. Exit
Napoleon Bonaparte
Welcome To Welfare
Between Dusk And Dawn
Love Traingle
The Seance
Rinus Hollenberg: gitaar, toetsen, drumprogrammering, achtergrondzang
Julian Driessen: toetsen
Ruud Stoker: zang
Bert de Bruijne: basgitaar
Met medewerking van:
Eugene de Bruin: saxofoon op Someday
Rob Louwers: drums op cd 2
Ingrid Schoen: achtergrond zang op Someday
Sygn Yn (2022)
Stay Awake ep (2021)
Buildings (2008)
Circle Of Decepties (2002)
The Dawn (1994)
Louise Brooks (1992)

Simply Twenty. Dat was het catalogusnummer van dit eerste Timelock album toen het in 1992 uitkwam op het legendarische Nederlandse label SI Music.

We bevinden ons in de tijd dat progrock definitief uit het verdomhoekje is gekropen en geen vies woord meer is. Bands als Marillion, Pendragon, Pallas en Saga hebben de weg geplaveid. In ons land ontstaan in die tijd bands als Egdon Heath, Coda, Marathon en For Absent Friends. Begin jaren ’90 deed ook de Haagse band The Last Detail in zijn intrede. De kern van de band bestond uit Ruud Stoker (zang), Julian Driessen (toetsen) en Bert de Bruije (basgitaar). Na twee albums stopte de band ermee en gingen ze samen met Rinus Hollenberg verder onder de naam Timelock.

Op dit debuutalbum, dat nu in een geremasterde versie is uitgekomen, is de herinnering aan The Last Detail nergens ver weg. Toch heeft Timelock een eigen geluid. De muziek is wat meer to the point met meer ruimte voor sterke refreinen. Wat dat betreft steken nummers als Love Traingle, Someday en P.I. Exit, dankzij zalige refreinen die zich onherroepelijk in je hoofd nestelen, boven de rest uit. Daarbij wordt in elk nummer het instrumentale uitstapje niet vergeten. Rinus Hollenberg strooit met puntige en melodieuze gitaarsolo’s en ook toetsenist Julian Driessen pakt regelmatig de voorgrond. Zijn sterke toetsentapijten leggen steevast de symfonische basis.

Ruud Stoker is een zanger met een heel eigen stijl. Zijn bijtende stijl moet je liggen, maar ik vind het goed in het geheel passen. Met Bert de Bruijne beschikt de band over een solide basgitarist, maar het gebrek aan een drummer van vlees en bloed is echt de achilleshiel van dit album. In die tijd was drumprogrammering heel hip, maar het blikkerige geluid en het gebrek aan creativiteit gaat op den duur storen.

Het album is door Martin Hendriks (MHX Music) geremastered en dat heeft hij geweldig goed gedaan. Dit album verdiende echt een upgrade. Ik heb ook het origineel in de kast staan er daarin valt op dat bijvoorbeeld de zang te ver naar achteren in de mix zit en de rest van het geluid klinkt wat stoffig. Dat is nu velen malen beter. De zang komt nu veel beter uit te verf en het geheel heeft qua geluid aan kracht gewonnen.

Op het album staan ook een enkele interessante extra’s. Heerlijk gedateerd klinkt het poppy Change. Het zou niet misstaan in het foute uur van een commercieel radioprogramma. De tijdgeest van poppy synthpop en elektronische effecten klinkt nu onbedoeld hilarisch. In dezelfde stijl is Back On My Feet Again. De 2022 versie van The Seance is het meest interessant. Het Timelock van nu heeft dit nummer opnieuw ingespeeld (en twee minuten ingekort). Het gitaarspel van Martin Hendriks is hier wat steviger en drummer Rob Boshuijzen is een verademing.

Op de tweede schijf staat een integrale versie van het optreden dat de band gaf op 10 juni 1995 in De Pul in Uden. Het laat een band in vorm horen die er vooral heel veel zin in heeft. Het jaar ervoor was het tweede Timelock album “The Dawn” uitgekomen en de helft van de setlist komt van dit album. In 42 minuten speelt de band geconcentreerd de setlist uit zonder verdere interactie met het publiek, maar bij het laatste nummer wenst Ruud Stoker het publiek veel plezier bij de rest van de avond, dat verklaart het tempo. Benieuwd hoe het optreden er ongeveer uit moest zien? Op Youtube staat een concert dat de band in 1993 in De Pul gaf.

Ik ben erg blij met deze remaster. Ten eerste is het album nu weer goed verkrijgbaar en klinkt het in opgepoetste versie beter dan ooit. Ten tweede geeft het geheel een mooi inkijkje in een tijd dat veel (Nederlandse)progbands ontstonden en de kleinere podia in ons land bezetten.

Send this to a friend