Timothy PureAlbum

Wie kan me helpen?

Ik ben op zoek naar Timothy Pure, je weet wel, de band die in de tweede helft van de jaren ’90  furore maakte met hun sterk door Pink Floyd geïnspireerde, atmosferische prog. Jarenlang is het al stil rond de band en het begon zo mooi.

Toen de Amerikaanse groep in 1995 debuteerde met “The Fabric Of Betrayal” was het de bedoeling dat de drie verhalen die daar op stonden op latere albums zouden worden uitgewerkt. Aanvankelijk leek deze aanpak te slagen. In 1997 verscheen het hier besproken conceptalbum “Blood Of The Berry” en twee jaar later overtrof de band zichzelf met het eveneens conceptmatige “Island Of The Misfit Toys”. Reikhalzend keek een ieder uit naar het derde album van deze cyclus, maar helaas, tot op de dag van vandaag is dit nooit verschenen. Het album zou “Bones Of Ghosts” gaan heten en in 2009 was op hun Myspace te lezen dat de nummers al wel geschreven zijn en sommige partijen zelfs opgenomen, maar dat het geheel on hold is gezet. Dit was het laatste levensteken van de band, althans voor wat mij betreft. Wat zou het mooi zijn als een label als K-scope dit zou oppikken. De band past namelijk helemaal in hun stal. Nu is mijn motto om niet te lang te piekeren over wat niet is, dus laten we het hebben over de pracht waarmee de mannen uit Atlanta de wereld wél hebben verrijkt.

Terwijl ik me bezig heb gehouden met het recenseren van “Blood Of The Berry” heeft collega Markwin dat gedaan met “Island Of The Misfit Toys” en dat is niet omdat we zo graag oude koeien uit de sloot halen. De muziek van Timothy Pure is namelijk tijdloos en hoort absoluut op Progwereld te staan.

Neem om te beginnen “Blood Of The Berry”. Al jaren houdt deze plaat me in de ban en dat zal bij anderen niet anders zijn. Echt verwonderlijk is dat overigens niet. Timothy Pure brengt muziek waar altijd wel een smakelijk randje aan zit. Of het nu licht-bombastisch is of psychedelisch, stuwend of ingetogen; het is altijd intrigerend wat de band doet en het is zo integer als de neten. Dat kan haast niet anders, want de band heeft met Matthew Still een toetsenist in huis die geweldig kan zingen. Met zijn diepe, warme stem weet hij het concept van de plaat dat handelt over liefde en opoffering zeer geloofwaardig neer te zetten. Hierbij laat hij z’n kunde gelden in de rake teksten van bassist André Neitzel.

De warmte van opener Thieves trekt je direct al mee in het album of je nu wilt of niet. De heldere piano en de mooie zang zijn er onweerstaanbaar. Het nummer houdt het midden tussen een intro en een song en dat is een voorbode voor de rest van de plaat. De structuur van de nummers is niet alledaags. Toch is deze goed behapbaar en zeker niet complex. Vaak verstopt enige vorm van songmatigheid zich achter broeierige sferen en slepende uithalen van gitarist Zod. De scheidslijn tussen coupletten en refreinen is dan ook moeilijk te trekken, temeer daar de ritmes vaak ongestoord doorgaan. Fraaie voorbeelden hiervan zijn The Aberration, Without Words en Magdelena Hell, nummers die niet geheel toevallig uitblinken in intensiteit. De pittige emo-prog van de band blijkt keer op keer wars te zijn van verharding ook al laaien de emoties soms hoog op.

Er zijn uiteraard enkele nummers die een lieflijke uitstraling hebben zoals Private Hedge, The Afterglow en Ornament. Dat dit alle composities zijn van Still is een niet onbelangrijk gegeven aangezien het er in de nummers van Neitzel heel wat roeriger aan toegaat. Het instrumentale titelnummer dat beide heren samen schreven klinkt haast als spacerock. Er gaat een zekere dreiging van uit. Een typisch Neitzel nummer is het gedreven Slide. Het spreekt voor zich dat de basgitaar zich hier op de voorgrond houdt. Binnen het concept van de liefde speelt ook agressie een rol en daarom zijn de nummers Where Mercy Ends en Incineration Point buitengewoon op hun plaats. De compositorische wisselwerking tussen Still en Neitzel is van groot belang en toch zijn de laatste twee nummers door iemand anders geschreven. De vorige gitarist Randy Brown tekent namelijk voor de honneurs. Qua stijl sluiten ze naadloos aan bij de andere nummers en zodoende maken ze het plaatje rond.

Het schrijven van deze recensie heeft me wederom laten inzien dat “Blood Of The Berry” een erg goed album is. Melancholiek als ik ben heb ik me steeds maar afgevraagd of de band uberhaupt nog bestaat en juist die vraag maakt “Blood Of The Berry” nog mooier dan hij al is.

Dick van der Heijde