Timothy PureAlbum

Het leven als volwassene is soms zo ingewikkeld, pijnlijk en enerverend dat sommigen wel eens de wens hebben te kunnen terugkeren naar hun kindertijd. Immers, kinderen hoeven alleen maar te spelen en kunnen de hele dag zelfs kiezen welke activiteiten ze ondernemen en met wie ze de tijd willen doorbrengen. Hoe heerlijk is het om al je dagelijkse zorgen te kunnen afwerpen en gewoon met je emmertje en schepje weer naar de zandbak te kunnen gaan!

Timothy Pure heeft echter met zijn tweede cd, het fantastische conceptalbum “Island Of The Misfit Toys” deze illusie aan gruzelementen geholpen. Was je het vergeten, de vechtpartijen in de pauze, het getreiter van klasgenoten, de volkomen onbegrijpelijke ‘verborgen regels’ die golden op het schoolplein. Nee, kinderen kunnen in en in gemeen zijn en er is volgens Timothy Pure totaal geen ruimte voor idealisering van deze tijd. Het was als kind hard werken ergens bij te horen en vaker dan eens heeft ieder van ons lelijk zijn teen gestoten tegen het bastion dat de wereld van het kind vaak behelst.

Gelijk de briljante film “Lord Of The Flies” uit 1990 – dan is deze weer gebaseerd op het gelijknamige boek van William Golding uit 1954 – schetst de Amerikaanse band een angstaanjagend beeld van de intriges, het verraad en de angst die deze kindertijd kenmerkte. “Island Of The Misfit Toys” is daarmee haast een horror, een sfeertekening waarbij Porcupine Tree’s “Fear Of A Blank Planet” en Marillion’s “Brave”, die min of meer dezelfde thema’s aanstippen, verbleken tot luchtige Dick Trom-verhalen. Het album is gegoten in een bijna 70-minuten durende plaat met korte en vaak rustig beginnende liedjes die goed in het gehoor liggen. De kracht ligt hem niet alleen in de ijzersterke refreinen, de eenvoudige, doch knap gevonden thema’s, maar ook, en misschien wel vooral in de slepende sound die Timothy Pure op de één of andere manier aan zijn muziek meegeeft. Knap is tevens dat de coupletten vaak haaks op de melodie lijken te staan, wat je vooral merkt als je probeert de teksten mee te zingen: je zit er dan vaak naast. Andere belangrijke elementen zijn: het fantastische drumwerk van Chris Wallace, de knappe geluidseffecten en de flinke dynamiek die knap in de productie verweven zit. Een goed voorbeeld hiervan is Fly-Man And The Snake, dat bijna verstild begint maar buitengewoon luid eindigt en toch ben je je nergens rot geschrokken; je bent eerder langzaam binnengezogen in deze draaikolk.

Hoewel het album niet echt een verhaal vertelt, is het haast onmogelijk je toch betrokken te voelen bij enkele hoofdfiguren. Zo is het verhaal rondom de uitgestoten Mia in Mia’s Game ronduit hartverscheurend. En de nachtmerrie met religieuze trekjes in Hush bijna levensecht angstaanjagend. Het thema wordt het duidelijkst weergegeven in The Engine Roars, waar zanger (tevens toetsenist) Matthew Still de tekst (geschreven door bassist André Neitzel) zingt: ‘as they ride upon the merry-go-round spinning social circles, they practice their interactions developing their skills’. De kinderen van nu leren in de speeltuin de ratten van morgen te zijn. Een enge, maar wel rake gedachte.

Wat dat betreft is “Island Of The Misfit Toys” haast de proloog op “Animals” van Pink Floyd. Dat is ook muzikaal gezien niet eens zo’n slechte vergelijking, daar de muziek sterk op de leest van Pink Floyd is geschroeid. Omdat de muziek voor het grootste gedeelte is geschreven door Still en zijn stem iets weg heeft van Rick Wright, klinkt de muziek van Timothy Pure in zijn geheel als de ‘missing link’ tussen “Wish You Were Here” en “Animals”.

Het zal duidelijk zijn dat we hier te maken hebben met het tweede meesterwerk op rij van de vier heren van Timothy Pure, die na deze plaat om onverklaarbare redenen van de aardbodem zijn verdwenen, de continu aangekondigde, maar nooit verschenen “Bones Of Ghosts” ten spijt. Het moge niet deren, want deze plaat verdient een plekje in elke zichzelf respecterende progverzameling. Maar zodra je je gaat verdiepen in het thema, zal je met mij concluderen: het is een bloedmooie cd, maar tevens een bloedstollende cd. Steengoed, maar ook een stomp in je maag.

Na het beluisteren van “Island Of The Misfit Toys” zal je nooit meer met genoegen aan je eigen kindertijd terugdenken, eerder met afgrijzen. Of was jij a  la Misha, in Misha Superhero, de leider die iedereen onderwierp? Had jij de rules of the playground (Playground Politics) wél door?

Markwin Meeuws