Deze band rondom voormalig XTC gitarist Dave Gregory kwam voor het eerst samen in 2008 en is afkomstig uit Swindon, Groot Brittannië. Gitarist Gregory kent wellicht onder progliefhebbers bekendheid als de gitarist van het soloalbum van Marillionfrontman Steve Hogarths “Ice Cream Genius”.
Ook zou hij later een vast lid worden van de liveband waarmee Hogarth de tour rondom het album uitvoerde. Een ander wapenfeit is dat hij zijn assistentie verleende aan de laatste albums van Big Big Train. En voor wellicht nog wat meer herkenning bij de ‘die hard’ Marillion fans; de band heeft op de zondag in het voorprogramma gestaan tijdens de Marillion conventie van 2009.
Gregory verzamelde met drummer Doug Mussard, basgitarist Mark Kilminster en gitarist Daniel Steinhardt een paar rasmuzikanten om zich heen en na de nodige liveoptredens kwam er eindelijk een cd in zicht, “Wired To Earth”. Hoewel de muziek met een modern tintje gebracht wordt, ligt de jaren zeventig stijl er wel heel dik op bij deze band. Dat kan ook niet anders als je ook nog eens een meer dan prima vertolking van Back In NYC afkomstig van het album “The Lamb Lies Down On Broadway” van Genesis als cover op de cd zet. Maar ook afsluiter Breath Shallow doet veel aan de progmuziek van die tijd denken. Haast vanzelfsprekend met twee gitaristen en één bassist is er veel gitaargeluid te horen, maar dat klinkt ondanks de vele harmonieën heerlijke divers. Veel nummers worden opgesierd met zang van drie bandleden, hetgeen een extra toevoeging van het totaalgeluid is.
De muziek laat ondanks de jaren zeventig retro-invloed een mooie verscheidenheid aan stromingen binnen de progmuziek horen. Met een wat ‘lazy afternoon’ geluid opent de band het album. Glimmer is een uitgerekt instrumentaal nummer dat begint met het aanspoelen van de zee op een verlaten strand. Een rustig begin zonder al te veel frivoliteit. Broken, een veelzijdig en lang nummer etaleert pas echt de vakmanschap van de band. Zoals gezegd zijn er drie zangers op het album en de meeste lead vocals worden uitgevoerd door Mark Kilminster, maar met name in dit nummer klinkt hij wel heel erg aangenaam. Het nummer laat zoals gezegd traditionele melodieën, maar ook alternatieve aspecten in de muziek van Tin Spirits horen.
De cd heeft geen lange speelduur, na 38 minuten is de koek al op. Mijns inziens had hier nog wel een nummertje bij gekund, want als de heren simpelweg een jamsessie opstarten zou dat al goed materiaal opleveren. Wellicht komen de heren met een volgende cd wat royaler uit de hoek. Ook iets meer eigen identiteit en een duidelijker koers zou voor de ontwikkeling van de band niet verkeerd zijn. Hoewel de cd nooit een podiumplaats zal opleveren in de jaarlijsten, biedt dit meer dan genoeg om je te onderhouden tijdens een heerlijke zondagmiddag. Zet je cd speler dan wel op de repeat functie.
Ruard Veltmaat