TinkickerAlbum

Soms krijg je een cd in handen die, ondanks met de beste bedoelingen gemaakt, het nét niet heeft.

Meestal begint de eerste kennismaking met een debuutalbum met de bandnaam, de titel van het betreffende album en het cd-hoesje. Pas daarna komt de muziek aan bod. Niet anders ging het met de debuutschijf van het Deense Tinkicker. De bandnaam bracht mij al in vertwijfeling, de titel van de cd, “Solilogue Of The Transparent Boy” ging nog wel, maar het cd-hoesje was om in tranen uit te barsten. Absoluut kanshebber voor het slechtste hoesontwerp van het jaar.

Het album heeft een concept met de volgende strekking. Nadat de ‘nerd’ van de school zijn diploma heeft behaald gaat hij werken in het bedrijf van zijn dominante vader. De baan meet hem een levensstijl aan die hem in aanraking brengt met enkele verlokkingen van het leven: macht, seks en drugs. Een poging om zijn bijna gestrande huwelijk te redden mislukt. Vrouwlief neemt met kinderen de benen en stapt op het eerste het beste vliegtuig. Helaas stort dat vliegtuig neer en zo verliest de hoofdpersoon naast zijn complete gezin tevens zijn vertrouwen en de wil om verder te leven.

Nu is het de kunst en uitdaging om met een dergelijk concept muzikaal gezien iets fantastisch te doen. Helaas is Tinkicker er niet in geslaagd om de dramatiek en emotie van het verhaal in de muziek tot uitdrukking te laten komen. Een gemiste kans van een groep die hun geluid zelf bestempeld als ‘Pink Sabbath’, een verwijzing naar hun grootste voorbeelden. Want het verhaal staat nu los van de muziek en de muziek staat los van het verhaal. Voeg daarbij de onooglijke albumhoes en er blijft niet zoveel over.
Muzikaal beweegt Tinkicker zich in het straatje van Black Sabbath, hoofdzakelijk vanwege de vrij zware en logge gitaargedomineerde muziek. De zang van Klaus Bastian is meer dan redelijk en komt aardig in de richting van Damian Wilson. Helaas ontbeert Bastian de gave die Wilson wel heeft: het via de zang overbrengen van dramatiek en emotie in de muziek.
Toetsen ontbreken volledig, er wordt zo nu en dan gebruik gemaakt van samples uit de computer, zoals in “The Soul Searching Suite”, wat centraal op het album ligt.
Op “Acid Kiss” knalden de zware en logge gitaarriffs pas voor het eerst mijn speakers uit op een manier waarop ik meer dan een half uur had gewacht. Voor het overige heeft Tinkicker mij met dit album niet weten te raken. Het is allemaal een kwestie van ‘nét niet’.
Waarmee ik niet wil zeggen dat dit album helemaal geen aandacht verdient. De verstokte liefhebber van het wat oudere Black Sabbath vindt met “Solilogue Of The Transparent Boy” mogelijk misschien iets van haar of zijn gading. Mijn zoektocht was tevergeefs.

Hans Ravensbergen