TOCAlbum

In mei leggen alle vogels een ei. Kent u die uitdrukking? “Loss Angeles”, dat begin mei 2004 verschenen is op het InsideOut label, is het derde album van het Finse zeskoppige gezelschap Throne Of Chaos, die tegenwoordig voor het gemak als TOC door het leven gaan. Het zijn wel rare vogels deze TOC-ers, dus het is zeker relevant om de historie van deze band kort toe te lichten.

De groep is ontstaan in het midden van de jaren ’90 en werd al snel opgepikt door het Finse Spikefarm, een onderdeel van Spinefarm Records. In die begindagen, op het eerste album “Menace And Prayer”, speelde TOC keyboardgeoriënteerde black metal van de ‘oude school’. Als referentiekader moet je denken aan een band als Children Of Bodom. Het navolgende schijfje, met de welluidende titel “Pervertigo”, laat een mix van verschillende metalstijlen horen en op de nieuwste cd heeft TOC duidelijk gekozen voor een progressievere weg, met veel aandacht voor de melodie en harmonieuze zangpartijen.

Deze redelijk rigoureuze ommezwaai gaat uiteraard niet zonder slag of stoot. Op deze nieuwe plaat “Loss Angeles” grijpt TOC op het nummer Break-A-Neck nog een keertje snoeihard terug naar hun verleden. Vette grunts, supersnelle gitaren en Slayer-achtige drums laten nog even iets van de roots van de band doorklinken. Dit geldt overigens ook voor TOC’s hyperspeed-versie van Smoke On The Water van Deep Purple. Superstrak neergezet zonder het origineel geweld aan te doen. Knap werk.

De nieuwe richting van TOC wordt meteen met opener The Window aardig weergegeven. Deze song kent een aanstekelijke gitaarmelodie, loopt lekker en is mooi op tempo. Het refrein blijft direct hangen, iets waar de band patent op lijkt te hebben, want die constatering gaat ook op voor nummers als Acid Highway, met fraai toetsenwerk tegen het eind, Wait, compleet met zwaar ronkende bas, en het ijzersterk gezongen Blue Lady.

In de categorie minder geslaagd vinden we Mary Lou Is Dead, een kleffe en nogal voorspelbare ballade waar vooral mieren wel raad mee zullen weten. Het hoogtepunt van ‘Los Angeles’ is zonder enige twijfel Bite The Bullet. Deze song kent veel afwisseling tussen harde en zachtere stukken, is bijzonder melodieus, staat bol van de vette gitaarriffs en wordt door wat passende samples extra luister bijgezet. Fraai in elkaar gestoken. Bonustrack Nightcrawler mag het licht uitdoen en doet dat zonder al te veel ophef. Een vrij simpel deuntje, weliswaar met daadkrachtige riffs, maar niet echt iets om heel opgewonden van te worden.

Als TOC zich op deze manier blijft doorontwikkelen, dan gaan we dit bandje nog vaker op een positieve manier terug horen. Het is zeker anders dan anders, en een objectieve luisterbeurt meer dan waard. Eigenzinnig, verfrissend en eigentijds.

Joost Boley