Today Was YesterdayAlbum

Ty Dennis en Angelo Barbera kennen elkaar al sinds 1997, toen ze samen in The Motels speelden, die Amerikaanse new wave band rond Martha Davis. Sindsdien hebben ze contact gehouden, dat sterker werd toen ze weer samen speelden in The Doors of the 21st Century, een Doors doorstart. Barbera schreef in die tijd ook zijn eigen stukken, die in samenwerking met Dennis puntiger en beter werden.

Oorspronkelijk zou Today Was Yesterday een gewoon bandje worden, maar met name de zoektocht naar een geschikte zanger bracht zoveel ergernis, dat de mannen uiteindelijk besloten maar gewoon samen door te gaan, waarbij Barbera alle zangpartijen voor zijn rekening nam. Dat pakt uiteindelijk goed uit. Barbera is geen briljante zanger, maar hij heeft een prettige stem die met moderne middelen netjes in model getweaked is. Hij slist alleen behoorlijk, maar ook dat kun je tegenwoordig digitaal afvlakken.

De belangrijkste reden waarom je nu deze recensie leest, lieve lezer, is de meesterzet die de heren hebben uitgehaald: twee gasten die de aandacht trekken, Doors gitarist Robby Krieger, die op If I Fall (Silly Games) een fraaie slide gitaar partij speelt, en niemand minder dan Alex Lifeson, wel of niet misschien nog steeds gitarist van Rush. Lifeson speelt op maar liefst zes van de tien stukken mee. Dat zijn natuurlijk verkoopargumenten om je vingers bij af te likken.

Helaas is met name de rol van Lifeson lastig te herleiden, hoewel zijn naam zelfs in de titels van de nummers voorkomt. Ja, er wordt knap gitaar gespeeld, maar welke partijen van Lifeson zijn en welke van Barbera zelf, is niet echt te horen. Daarvoor speelt de Canadees te beheerst ten dienste van de nummers. De gitaarsolo in My Dog Is My God is vintage Lifeson, maar duurt nog geen tien seconden en op On My Own speelt hij onder andere mandoline, geen instrument dat bij Rush vaak op de voorgrond kwam.

De tien stukken die de heren ons voorschotelen zijn trouwens erg fraai, denk aan Peter Gabriel met een stevigere begeleidingsband en Mick Karn van Japan op basgitaar. Niet erg complex en bij eerste beluistering miste ik een beetje afwisseling, maar als je na een paar draaibeurten de stukken van elkaar gaat onderscheiden, valt de kwaliteit des te meer op. Er wordt erg goed gespeeld, met een eervolle vermelding voor drummer Dennis. Zelf geven de mannen aan geïnspireerd te zijn door acts als NIN, David Sylvian, Genesis, Tears For Fears, Led Zeppelin, Steely Dan en Rush. Al die invloeden kun je op momenten inderdaad bijna letterlijk terughoren, wat ook wel een reflectie is op hoe origineel en eigen die stukken zijn, maar het stoort niet. Dit is gewoon een fijne band, die lekker rockt maar ook gas terug kan nemen in prettige composities.

Warm aanbevolen, dus, hoewel je de plaat niet moet kopen als je alleen maar in Alex Lifeson geïnteresseerd bent. Want je gaat hem niet heel veel horen.