TokamakAlbum

Soms kan ik mij ergens maar niet toe zetten. Elke beweging wordt geremd. Iedere uitvlucht wordt gezocht. Altijd is er wel iets leukers, iets beters, iets uitdagenders. Dat overkwam mij nadat ik het album “Solitude” van Tokamak had beluisterd. Een recensie schrijven van dit album was een ware marteling. Simpelweg omdat ik mij er maar niet toe kon zetten om het album voor een tweede keer te beluisteren.

Op zich zegt zoiets al genoeg. Na de eerste luisterbeurt was ik niet gemotiveerd geraakt. Sterker nog er was in mij een blokkade ontstaan om het album nogmaals te beluisteren. Uiteraard heb ik het wel gedaan, hoe zou ik anders een recensie kunnen schrijven? Maar de tegenzin bleef. Regelmatig skipte ik nummers om alvast naar het volgende nummer te gaan. Het album kon me niet boeien.

Het Franse Tokamak is in 2005 ontstaan en “Solitude” is het debuutalbum. Hun stijl kenmerkt zich als neo-prog met her en der invloeden uit de populaire muziek en de electro vermengd met metal. De electro elementen maken de muziek nogal statisch en doods. Voeg daar de Franstalige teksten bij en de verveling toe. Het enige nummer waar her en der wat leuke passages in zitten is het de titelsong Solitude. De overige nummers kenmerken zich door een bijna eentonige benadering van herhalende akkoorden. Het ritme toont weinig variatie. Er zit weliswaar her en der wel afwisseling in gebruik van instrumenten en ritme, maar het is steeds een herhaling van hetzelfde. De melodieën zijn niet echt boeiend te noemen.

Na de derde luisterbeurt heb ik het opgegeven. Het album geeft mij geen enkele inspiratie. De muziek is fantasieloos, koud en kil. Helaas. Tokamak heeft nog een weg te gaan om zich te ontwikkelen tot een boeiende progband. Ik twijfel of hen dat gaat lukken?

Peter van der Schelde