Tomorrow's EveAlbum

Vernieuwen of verbeteren? Dat is zo’n beetje wat de meeste bands zich afvragen als de discografie groeit. Tomorrow’s Eve kiest al sinds het album “Mirror Of Creation” uit 2002 voor het laatste en poetst ook op “Tales From Serpentia” zijn progressieve metalsound op tot hoogglans. Deze inspanning levert overigens geen ‘glad’ resultaat op, want de ruwe progmetalrand die zo kenmerkend  is voor TE is ook nu vlijmscherp.

“Tales From Serpentia”, een conceptalbum handelend over drugs, nachtmerries, snuff-porno, een seriemoordenaar en andere gezellige verhalen voor bij de open haard tijdens de koude wintermaanden, opent furieus met twee herkenbare progmetal-songs The Years Ahead en Dream Diary. Niks mis mee, prima tracks maar wel enigszins voorspelbaar en in het verlengde van het oudere werk. Persoonlijk ga ik pas verzitten bij nummer vier: No Harm. Kijk, daar wordt het ineens spannend met een dreigend pompende bas, zwaar sferische toetsen en dan scherp snerpende gitaren die lekker rauw aanzetten. Zanger Martin Lemar, het in 2004 laatst aangenomen bandlid, weet het verhaal over een aan internetporno verslaafde kerel die, hoewel tot dan nog passief, langzaam afglijdt tot het extreme snuffgenre  overtuigend te vertellen. De dreiging vloeit over in frustratie, wanhoop en emotie op Remember, een overwegend midtempo song met sfeervolle toetsen om vervolgens, met de versnelling in overdrive ruw aan de kant te worden gezet door Succubus. Hoewel ook hier gebaande paden bewandeld worden zal iedere progmetal liefhebber zich hier prettig bij voelen. Gitaar en toetsen werken lekker tegen elkaar op, mooie solo’s dienen zich aan en Tom Diener mept zijn bekkens aan gort. En dit onder een dominante melodielijn die nimmer uit het oor wordt verloren. Hiermee wordt hoofdstuk één, getiteld Black Barren Lands prima afgesloten.

Warning zet hoofdstuk twee: A Thousand Nightmares van het album in en is met zijn combinatie van zang en toetsen fraai ingetogen. Vervolgens ontvouwt zich over de volgende drie songs een zwaar riff-georiënteerd metalspektakel met een aaneenschakeling van tempowisselingen tegen een decor van donkere toetsen. Persoonlijk ben ik hierna wel een beetje voldaan als het grand dessert wordt opgediend in de vorm van een ruim negentien minuten durende afsluiter. Ook weer heel knap gedaan natuurlijk, alle ingrediënten zijn aanwezig, maar zet vooral eerst even iets anders op of ga even wandelen en beluister dit moois een volgende keer. Het is echt teveel van het goede dit werkstuk van zo’n 70 minuten in een keer tot je te nemen.

En dan zijn we meteen ook aangekomen op hét punt van kritiek. Net als op “Mirror Of Creation II” en vergelijkbaar met een gemiddeld concert van Dream Theater, neemt men weliswaar geregeld gas terug maar ligt ook dit album mede door de lange speelduur als een blok beton op je maag. Ik hoop echt dat Tomorrow’s Eve vanaf nu ook voor de wenselijke vernieuwing gaat kiezen, want een maaltijd als deze is per gang weliswaar bijzonder lekker maar je hebt wel een week nodig om uit te buiken. En een verstandig mens bezondigt zich slechts af en toe aan een dergelijk bacchanaal.

Govert Krul