Scherpenzeel, TonAlbum

Naast zijn werk voor onder meer Kayak, Youp van ’t Hek en theatergroep Opus One is toetsenist Ton Scherpenzeel zelden op het solopad te vinden. Eind jaren zeventig verraste hij met een interpretatie van Saint-Saens’ “Le Carnaval des Animaux”, terwijl hij vijf jaar later het gewaardeerde “Heart Of The Universe”maakte. Een album dat balanceerde tussen zijn werk van Kayak, Europe en Camel.

Alhoewel in de tussentijd het elektronische “Virgin Grounds” onder de naam Orion in 1991 is uitgebracht, heeft het bijna dertig jaar geduurd voor een opvolger. Die is onlangs als het in eigen beheer opgenomen en uitgebrachte “The Lion’s Dream” verschenen. Een sterk op de middeleeuwen geïnspireerde plaat en – volgens de maker – zijn meest persoonlijke tot dusver.

Waarom heeft het dertig jaar geduurd? Ton voelde simpelweg niet de drang om soloartiest ’te zijn’. Hij kon in de loop der jaren al zijn geschreven songs kwijt, maar desondanks is er toch materiaal op de plank blijven liggen. Werk dat niet geschikt is geacht voor de hierboven genoemde acts, dan wel andere projecten. De ’tonale beperkingen’, zoals de muzikant uit Hilversum ze noemt, zijn op “The Lion’s Dream” afwezig. Het heeft een werkstuk opgeleverd waarin de maker op zoek gaat naar zijn eigen muzikale achtergrond en passie en gekenmerkt wordt door een totale – dan wel tonale – vrijheid.

Scherpenzeel’s voorliefde voor oude klassieke muziek loopt als een rode draad door het album, met name de Keltisch/Angelsaksische tak daarvan. In Rens van der Zalm vond hij een multi-instrumentalist die hij nog kende van zijn werk met Van ’t Hek en met Flairck-lid Annet Visser werkte hij halverwege jaren negentig samen op een album van diens eigen groep, het door Scherpenzeel geproduceerde “Kamers”. Beide leveren fraaie bijdragen aan de volledig door Ton zelf ingespeelde muziek.

Van de vijftien stukken zijn er vier instrumentaal; het merendeel is door hem zelf ingezongen. Wie van Kayak het album “Merlin” kent, weet dat Ton de zang van de allerlaatste track van die plaat, Love’s Aglow, zelf voor zijn rekening nam. Diezelfde lage, diepe stem siert ook het merendeel van “The Lion’s Dream” en geeft die vocale songs een warm karakter mee, ook omdat deze niet al te dik bovenop de muziek ligt, maar er echt onderdeel van uitmaakt. Een ware verrassing is de bijdrage van Silhouette-zanger Brian de Graeve; hij levert wat achtergrondzang, evenals Marjolein Teepen die we nog kennen van het Kayak-project “Nostradamus”. Zij zingt het dromerige Gryphons And Unicorns. Opmerkelijk zijn drie interpretaties van Kayak-nummers: Relics From A Distant Age, Woe And Alas en Dead Bird Flies Forever. Niet de meest gangbare uit het oeuvre van de band, dus juist een trio dat zich uitstekend leent voor dit soloalbum. Tegelijkertijd geven ze de essentie weer waarom Scherpenzeel deze plaat heeft gemaakt.

Globaal staat de sprookjesachtige sfeer van het album nog niet eens zover af van de Kayak-projecten “Merlin” en “Nostradamus”. Dit is onmiskenbaar het werk van Scherpenzeel die in het geval van “The Lion’s Dream” alle touwtjes zelf in handen heeft gehouden. Daardoor is er op deze cd veel meer sprake van een muzikale eenheid dan op de zojuist vermelde titels. Daarbij komt dat deze derde soloplaat een totaal ander karakter heeft dan de eerste twee. Misschien is het wel het mooiste doel voor zo’n uitstapje: steeds weer een andere kant van je muzikale kunnen tonen. Geen tweede “Heart Of The Universe”, alhoewel dat veel fans zeker zal bevallen. De meest conservatieve fans zullen Scherpenzeel’s derde album wellicht wat té middeleeuws overkomen.

Nee, het maakt de verrassing alleen maar groter: met “The Lion’s Dream” gaat Ton Scherpenzeel terug naar zijn roots en voegt hij daarmee een zeer oorspronkelijk en fraai album aan zijn discografie toe. Mooi plaatje om warm van te worden tijdens de donkere dagen van het jaar.

Wouter Bessels