TotoAlbum

Zeven jaar na de laatste studioplaat “Mindfields”, een jubileumplaat met covers daargelaten, zou Toto weer met een nieuwe plaat op de proppen komen. Nou staan Toto-fans als redelijk trouw te boek, dus dat de verwachtingen in die gelederen hooggespannen waren is niet direct nieuwswaardig te noemen.

De aankondiging dat het een tamelijk progrock / hardrock-georiënteerd album zou worden (waarbij meer dan eens het nummer Better World van “Mindfields” als vergelijking aangehaald werd), deed de harten van veel liefhebbers toch wel sneller kloppen. Inmiddels is “Falling In Between” alweer enige tijd uit, is het stof wat neergedaald en kunnen we eens kijken wat ervan terechtgekomen is.

Welnu, “Falling In Between” zorgt er niet voor dat we Toto ineens in één adem gaan noemen met Pink Floyd, Jethro Tull, Rush of Genesis-in-hun-hoogtijdagen. Maar dat had ook niemand verwacht. De muziek van Toto is tenslotte al bijna dertig jaar een smeltkroes waarin softrock toch wel de modale component is. Daarnaast bevatte de muziek door de jaren heen ook componenten van hardrock, jazz, funk, blues en prog. Op sommige platen kwamen deze componenten meer naast elkaar voor, op sommige andere werden ze in goede (of zo u wilt: twijfelachtige) AOR-traditie meer tot een uniform en bij vlagen wat anoniem geluid aaneengesmeed. De met name in de jaren ’80 nog wel eens node gemiste scherpe randjes kwamen in de jaren ’90 alweer enigszins terug. Zou die trend zich doorzetten?

Vooraleer daar op in te gaan, moet ik er ook nog even op wijzen dat dit enigszins de kenmerken draagt van een reuniealbum. Nee, geen “Union”-taferelen, maar toch… Werd op “Mindfields” verloren zoon Bobby Kimball (“Toto”, “Hydra”, “Turn Back”, “IV”) al binnengehaald, hier mag zelfs Joseph Williams (“Fahrenheit”, “The Seventh One”) meedoen. Verder wordt de toetsensectie van David Paich, die het om privé-redenen wat rustiger aandoet en ook niet meer meetourt, aangevuld door Greg Phillinganes. Ook oude bekende Porcaro-broeder Steve slaat weer wat toetsen aan.

“Falling In Between” is toch wel in de eerste plaats een plaat van een al wat oudere band. De heren lijken zich er niet voor te schamen af en toe redelijk zichtbaar uit het eigen verleden te plukken. Het meest opvallend vond ik dat in eerste instantie bij Let It Go, wat toch wel erg veel weg heeft van een vocale invulling van (het overigens veel betere) Jake To The Bone van “Kingdom Of Desire” uit 1992. Niettemin geeft vaker luisteren hier wel meer eigen identiteit aan. De aanwezigheid van enkele ballades zal ook niet echt verrassen. Bottom Of Your Soul werd in ingekorte versie als single gelanceerd. Het is een behoorlijke song, die zich gevoeglijk bij andere populaire Toto-ballades als Mushanga, I Will Remember, Melanie en (waar blijft ie-nou… ah, eindelijk!) Africa voegt. De oprekking aan het eind had wat mij betreft wel wat minder gemogen. Meer verrast word ik door het korte Simple Life en het wat gospelachtige maar niettemin tamelijk verslavende Spiritual Man.

Daarmee zijn de vooraankondigingen over deze plaat nog niet echt recht gedaan. Dat gebeurt dan ook meer met songs als Hooked, Taint Your World en het titelnummer. Persoonlijk vind ik het soms wat doorschieten in pogingen stevig te klinken, maar er zitten beslist mooie momenten tussen. Bovendien wordt, evenals op eerdere Toto-platen, het niveau opgetild door het spelniveau van de muzikanten. Vooral de verering voor gitarist Steve Lukather is al zo oud als de wereld, maar de sterkste speler is volgens mij toch sinds halverwege de jaren ’90 aan boord in de vorm van drummer Simon Phillips. Op “Tambu” wisten de heren een aantal wel erg matige composities met hun spel toch nog naar het niveau ‘redelijk’ te trekken (een zuinige constatering, ik weet het); hier geldt hetzelfde met een net wat hoger uitgangspunt.

“Falling In Between” bewaart het lekkerste voor het laatst. No End In Sight is een up-tempo rocker met een sterke opbouw en dito melodie. Qua ‘vibe’ doet het nummer me sterk denken aan de manier waarop Home Of The Brave “The Seventh One” afsloot, hoewel de nummers inhoudelijk verder niet al te veel met elkaar te maken hebben.

Met dat al is “Falling In Between” een degelijke toevoeging in een inmiddels toch wat gedateerd genre, of het nou als heel progressief aangekondigd is of niet. O ja… voor de sceptische lezer van deze site die Toto altijd bewust links liet liggen, maar zich nu afvraagt of deze band niet stiekem toch tot ons aller favoriete genre behoort: nee, niet echt. Maar een ouder album als “Hydra” of “Kingdom Of Desire” zou je aangenaam kunnen verrassen… iets meer nog dan deze laatsteling.

Casper Middelkamp