Toundra Album

In 1920 kwam de stomme Duitse horrorfilm “Das Cabinet Des Dr. Caligari” uit, een film van regisseur Robert Wiene over hoe de mooiste ideeën kunnen verworden tot de meest afschuwelijke ideologieën, en hoe een individu met de beste intenties uiteindelijk het slechtste kan doen. In het interbellum, in Duitsland, was dat geen loze dreiging, zoals de geschiedenis heeft uitgewezen. En met de ontwikkelingen in bijvoorbeeld Hongarije en de Verenigde Staten blijkt de film ook nu nog zeggingskracht te hebben.

Goed bedacht dus van het Spaanse kwartet Toundra om juist voor die film nu een nieuwe soundtrack te maken. Toundra maakt al zes platen lang instrumentale prog/postrock, maar zet daarbij de fans steeds weer op het verkeerde been door een andere richting in te slaan dan de vorige plaat deed vermoeden. Zo was “Vortex” uit 2018 een overdonderende, magistraal grootse plaat, terwijl deze nieuwe gek genoeg veel minder cinematografisch van opzet is. Het geluid is bedeesder en zeker de eerste paar stukken bijna teder.

Natuurlijk is “Das Cabinet Des Dr. Caligari” een horrorfilm en natuurlijk kan Toundra ook flink rocken, dus vooral op de latere stukken waar de film enger wordt, staat de betonmolen af en toe aan, maar dat is niet de basishouding van de vier muzikanten.

Grote delen van de plaat zijn gevuld met ingetogen, breed uitgesponnen gitaarmuziek, mooi getokkel met fraaie pianootjes van bassist Tocados, af en toe een lekker wrang stukje schurende akkoorden en vooral emmers en emmers sfeer.

Pas in Akt III wordt de muziek meer dan een beetje sinister, met dreigende pianotonen en over snaren schurende plectra. Mooi hoe de band de spanning daar opbouwt, met niet meer dan een paar repeterende akkoorden en steeds meer uitwaaierende gitaarloopjes. Ook dan blijft de muziek melodisch en toegankelijk. Alsof Cocteau Twins  stukken van “Ummagumma” speelt, zoiets. Fraaie, bezwerende en soms beklemmende muziek.

Dat neemt niet weg dat na de vierde Akte een zekere verzadiging ontstaat. Je hebt de film er niet bij en dan gaat de instrumentale muziek een beetje kabbelen, wordt al dat griezelige of juist lieflijke gepingel saai. Hoe mooi het thema van de film ook is, op de plaat komt die verwording van mens tot monster niet erg over, daarvoor blijft het misschien ook wat te braaf allemaal, zelfs tijdens de apotheose aan het slot. Knappe vent ook, die op het gehoor de zes Aktes uit elkaar weet te houden, voor mij klinken ze met hun gemiddelde lengte van twaalf minuten allemaal wat hetzelfde. Dit is wat mij betreft dus een plaat om in kleine porties te consumeren, niet in één gulzige hap.

De uiteindelijke indruk is wel positief. Ik vond “Vortex” een betere, want overweldigende plaat, “Das Cabinet Des Dr. Caligari” komt wat dat betreft wat slomer en vaak helemaal niet op gang. Maar het is toch wel een erg mooie plaat voor liefhebbers van stemmige gitaarmuziek, warm aanbevolen voor liefhebbers van Pink Floyd, fijn voor mensen die hun prog graag ‘post’ rocken.