ToundraAlbum

Nee, dat heb ik weer! Tien jaar lang voert een band een strak beleid met betrekking tot albumtitels en uitgerekend die plaat die ik mag recenseren gooit dat beleid rigoureus het raam uit!

“Vortex” heet “Vortex ” omdat er een muziekzaal is in Siegen, Duitsland, met die naam, waar de band graag komt. Zit er dan, misschien net als bij voorganger “IV”, een thema aan de plaat? Een concept? De instrumentele nummers zijn genoemd naar een woestijnvolk, een plek in Cuba, een plek in de VS, een woestijn, de hoofdpersoon uit de film “Close Encounters Of The Third Kind” en een deel van een stad in Spanje. Schiet mij maar lek. Iets met woestijn lijkt voor de hand te liggen, ook gezien de hoes, maar dat heeft dan weer niks met Kingston Falls te maken, het plaatsje uit de film “Gremlins”. Raadsels! Onder de goede inzendingen verloten we een keukenmachine.

Nou ja, stapje terug dan maar: Toundra is een band uit Madrid, vier mannen die sinds 2007 instrumentale post- prog- en powerrock maken. Met “III” en vooral “IV” kwamen ze in de internationale belangstelling, hetgeen resulteerde in een contract bij InsideOut Music en, uiteindelijk, “Vortex”.

Op het eerste gehoor kan “Vortex” je een beetje overdonderen; na het wat theatrale Intro Vortex gaan in Cobra de schuiven meteen helemaal open voor een muur van riffende en raggende gitaren en beukende drums. Een paar passages ten bate van de dynamiek daargelaten is dit ongeveer de basishouding die de band gedurende het hele album aanneemt: klits, klats, klanderen! Daarbij is het lastig om de stukken uit elkaar te houden, vooral omdat de songtitels niet tot uitdrukking komen in de muziek: Aan Touareg bijvoorbeeld kleeft geen greintje Afrikaanse muzikale invloed. Ook is de band dol op reverb en echo: dit is Grote Rock, een iets stevigere, maar ook meer gepolijste versie van Manic Street Preachers.

De plaat is onderverdeeld in langere en kortere stukken. De vier korte stukken vind ik persoonlijk nog de spannendste, misschien omdat ze wat afwijken van de grote broers, wat ingetogener zijn. In Kingston Falls doet de band me zelfs denken aan Cocteau Twins, mooie tokkelgitaren in een walm van galm, totdat de scheurende gitaren die sfeer aan gort smijten. Mojave begint filmisch, met een drumcomputertje, maar ook die dromerige klanken maken snel plaats voor meer geweld. (Opvallend: dit is het enige nummer van de plaat waarop een gitaarsolo te horen is.)

Dat heeft allemaal tot gevolg dat de plaat me niet de volle vijftig minuten geboeid houdt. Er wordt razendknap gespeeld, het klinkt fantastisch, de band staat als een huis en krijgt me – in kleinere doses – wel degelijk op de banken, maar op den duur gaan het wel een beetje op elkaar lijken allemaal. Toundra is echt een geweldige band, maar de muziek heeft maar twee standen: tokkelen of rauzen. Voor mij is dat net wat te weinig, uiteindelijk gaan die galmende gitaren, hoe briljant ook, me vervelen.

Erik Groeneweg