TraceAlbum

Rick van der Linden ziet zich in 1976 wederom geconfronteerd met vertrekkende bandleden. Ian Mosley en Jaap van Eik constateren dat Trace er niet in is geslaagd door te breken en door een gebrek aan activiteit na de Birds-tour, die ook gevolgen heeft voor hun inkomsten, verliezen de muzikanten hun interesse in de band. Mosley verkent het Amsterdamse muzikale landschap en zal later Simon Phillips opvolgen in de band van Gordon Giltrap en Jaap van Eik beëindigt zijn muzikale carrière en vervolgt zijn loopbaan als journalist.

Van der Linden zet Trace kortstondig in de wacht, participeert in een samenwerking tussen Jan Akkerman en Kaz Lux (1976: “Eli”) en neemt een soloalbum met werk van de barokke componisten Bach, Händel en Albioni op. Uit deze periode neemt hij twee zaken mee bij de totstandkoming van “The White Ladies”: het idee dat hij geen band wil maar een project en de samenwerking met Job Maarse. Dat project krijgt vorm door de toevoeging van zijn voormalige Ekseption-bandgenoten Cor Dekker (basgitaar), Peter de Leeuwe (drums, gitaar) en Dick Remelinck (saxofoon, fluit), alsmede door de deelname van zijn leerling Hans Jacobse. Dat “The White Ladies” geen echt groepsproduct is blijkt al direct uit de hoes: de prominente vermelding van de bandleden op de vorige twee albums is verdwenen, het grote beeldmerk is vervangen door ‘Rick van der Linden and Trace’.

Ook muzikaal is er sprake van een koerswijziging. Gezien de toevoeging van de Ekseption-leden en een strijkorkest vormt het geen verrassing dat de plaat als geheel veel klassieker klinkt. De jazz-invloeden zijn sterk teruggedrongen en als geheel klinkt het allemaal wat ingetogener dan “Trace” en “Birds”. Wel is door de ruimere bezetting het muzikale palet vergroot, maar de individuele muzikanten krijgen minder de ruimte om te schitteren. Met name het vrij sobere drumspel van De Leeuwe valt op als de vergelijking met voorgangers Pierre van der Linden en Ian Mosley wordt gemaakt.

“The White Ladies” kent, in tegenstelling tot zijn voorgangers, een overkoepelend concept, dat van een verhaal over ‘de witte wieven’, een Middeleeuwse mythe over een vrouw die wordt ontvoerd door geestverschijningen, en die hier in een tweetal nummers wordt verteld door Harry Schäfer. De overige nummers zijn instrumentaal en dragen enkel in sfeer bij aan het vertelde verhaal.
Opvallend is dat het album dan wel een klassieker mag zijn en door de bezetting een flink Ekseption-stempel heeft, maar desondanks juist relatief weinig bewerkte klassieke muziek bevat (enkel Pathétique en The Rescue, beide naar Beethoven), de rest is van de hand van Van der Linden, waarbij nog vermeld kan worden dat Witches’ Dance een bewerking is van een nummer dat al tijdens de opnames van “Trace” ontstond, en daar op de heruitgave te vinden is als Gnome Dance.

Ook deze uitgave is voorzien van het nodige bonusmateriaal. Niet evenals bij “Trace” en “Birds” een volledige extra cd,  maar evengoed veertien extra nummers. Het meest interessante van deze toevoegingen is een live versie van Bach’s Fugue, gespeeld op het kerkorgel van het Arnhemse Raadhuis. Het is jammer dat er kennelijk niet meer materiaal van dit optreden voorhanden was, of zouden we ons nog mogen verheugen op een toekomstige release? De demo van een stuk uit de Matthäus Passion is eveneens interessant. Volgens de liner notes komt deze demo uit de opnames voor “The White Ladies” en staat het dus los van Van der Linden’s soloplaat met Bach-werk. Het nummer heeft de uiteindelijke plaat niet gehaald, en naar mijn mening had het daar ook niet op gepast, maar interessant om te horen is het wel. De overige demo’s zijn alle uiteindelijk in een andere versie wel op plaat beland.

Zoals ik vooraf al verwacht had, is “The White Ladies” voor mij de minst interessante heruitgave van het trio geworden. Dat ligt er enerzijds aan dat ik de plaat zelf minder interessant vind dan de voorgangers, maar ook valt het bonusmateriaal wat tegen in vergelijking met dat van “Trace” en “Birds”. Dat neemt niet weg dat zelfs de minste Trace plaat nog een verrijking is voor elke muziekverzameling, zeker als de uitgave (wederom) zo mooi verzorgd is als deze!

Wouter Brunner