TransatlanticConcert

In 2010 werd ik geconfronteerd met een groot gemis. Dat begon op 21 mei 2010. Vanaf die dag werd ik er keer op keer mee geconfronteerd: Ik had iets bijzonders gemist. Het kwam bij mij binnen via Facebook, Twitter en mail. Allerlei filmpjes op YouTube werden onder mijn neus gestopt, ik moest ongevraagd foto’s bekijken. En dat hield maar niet op. Een jaar later vroeger mensen of ik er ook bij was geweest? En in 2012 werd het nog steeds aan mij gevraagd. Zelfs in 2013. Steeds weer werd die ene vraag aan mij gesteld: Ben je bij Transatlantic in 013 geweest? En steevast moest ik antwoorden: “Nee, helaas niet, ik kon geen kaartjes meer krijgen.” Ik heb tientallen verhalen mogen aanhoren over hoe bijzonder dat ene concert was geweest. Uiteindelijk moest ik het doen met een dvd van dezelfde Whirlwind Tour. En om eerlijk te zijn heb ik die dvd met veel plezier vele malen bekeken. En elke keer wist ik: Als ze ooit nog een keer naar Nederland komen zorg ik dat ik er wel bij ben.

Gelukkig attendeerde iemand mij in de loop van 2013 dat de kaartverkoop was begonnen voor een nieuw concert van Transatlantic in 2014. De planning vertoonde zelfs een unicum: twee concerten in 013 op twee opeenvolgende dagen. Ik koos voor de tweede uitvoering op vrijdagavond 14 maart 2014.

Ik had mij goed voorbereid. Het nieuwste album Kaleidoscoop zeker tien keer beluisterd, de Whirlwind nogmaals beluisterd, het verloop van de setlist tijdens de tour nauwkeurig in de gaten gehouden en een aantal keren fimpjes bekeken op YouTube. En natuurlijk kwamen er in de dagen ervoor tal van berichtjes binnen via Facebook. Eigenlijk is het heel gevaarlijk om met zulke hoge verwachtingen op basis van geruchten naar een concert te gaan.

Donderdagavond voor het concert werd mij via een tweet gemeld dat Thijs van Leer in 013 gespot was. Vrijdagmorgen kreeg ik een video doorgestuurd waarop inderdaad Thijs van Leer te zien is die samen met Transatlantic niet alleen een uitvoering van Sylvia, maar ook van Hocus Pocus geeft. Deze twee Focus-covers werden door Portnoy aangekondigd als “the national anthem”.

Met enige spanning was ik op de bewuste vrijdagavond dan ook in 013 beland. Het was Portnoy die deze avond iedereen welkom heette met de belofte dat dit het langste en meest bijzondere concert van de tour zou worden, simpelweg omdat hij wist dat het publiek zou weigeren te vertrekken. “En”, voegde hij er plagend aan toe: “Ik hoop dat jullie naar het toilet zijn geweest want we gaan geen pauze houden en jullie niet de kans geven naar het toilet te gaan. We gaan er een wedstrijd van maken.”

Vanaf dat moment werd ik bijna drie en half uur lang ondergedompeld in de muziek van Transatlantic. Het begon direct met het bijna een half uur durende Into the Blue. Het viel mij op dat de stemmen wat lager klonken dan op het album. Gezondheidsklachten van de heren speelden toch wel een rol. Vooral Neal Morse had er last van. Geregeld konden de hogere zangpartijen niet gezongen worden. Voor een deel werd dit opgevangen door Ted Leonard die een aantal solo’s van Neal overnam. Iets wat hem heel goed afging.

Ted Leonard is de plaatsvervanger van Daniel Gildenlow, die door gezondheidsproblemen uiteindelijk niet mee kon op deze tour. Maar Leonard is absoluut geen slechte plaatsvervanger. Hij heeft een flinke bijdrage aan het geheel. Opvallend is hoeveel zangsolo’s aan hem toebedeeld zijn. Bij het tweede couplet van We All Need Some Light geeft hij zelfs vooraan op het podium een zangsolo.

Gaandeweg het concert kreeg Neal Morse het steeds moeilijker. Het was humoristisch om te zien hoe hij tijdens het bespelen van zijn toetsen zich steeds moest omdraaien om met een hand papieren zakdoekjes te pakken die net te ver bij hem verwijderd waren. Dan volgde enig gegoochel om met omgedraaid hoofd zijn neus te kunnen snuiten. Nadat ook zijn Macbook gereboot moest worden noemde Portnoy hem gekscherend: “Mr. Mac and Kleenex”.

Alle nummers van het nieuwste album Kaleidoscope kregen een plaats in het afwisselende programma. De opbouw was bijzonder aangenaam. De drie en half uur die het concert duurde had voldoende rustpunten in Shine, Beyond the Sun, We All Need Some Light en de eerste onverwachtse cover die we te horen kregen: Nights in White Satin. Het publiek zong bij alle bekende nummers enthousiast mee. De tweede cover waar Transatlantic op tracteerde was And You and I (Yes).

Door de keuze van deze twee covers werd dit tweede concert langer en anders dan het concert van de avond ervoor, waar gekozen was voor de Focus-covers met Thijs van Leer als gast.

Tot slot werden delen uit All of the Above en Stranger in Your Soul gespeeld, dat al met al bij elkaar toch ook nog eens een toegift was van bijna een half uur. Bij de laatste accoorden zakte Neal Morse letterlijk door zijn knieën van vermoeidheid. Transatlantic had echt alles gegeven wat in hun vermogen lag om dat concert uit 2010 te evenaren. Het publiek ging tevreden naar huis.

Mijn conclusie is dat een concert van Transatlantic inderdaad de moeite waard is. Drie en een half uur topprestatie als dit, maak je niet vaak mee.

verslag: Peter van der Schelde
foto’s: Eric de Bruijn