TransatlanticConcert

Voor Transatlantic is 013 in Tilburg een bijzondere plaats. Er zijn daar nogal wat live-dvd’s opgenomen waar de bandleden bij betrokken waren zoals “Testimony Live” van Neal Morse, “Don’t Try This At Home” van Spock’s Beard en “Instant Delivery” van The Flower Kings. De keer voor dit optreden dat Transatlantic in 013 speelde werden er ook dvd-opnames gemaakt, waardoor ik wist (of beter: dacht te weten) wat ik kon verwachten…

Voordat de tour begon werd er op internet veel gespeculeerd over de setlist, maar ik geloof niet dat iemand had durven dromen dat Transatlantic de helft van het eerste album, tweederde van het tweede album en derde en laatste album integraal ten gehore zou brengen. Toch werden we ruim drie uur op deze manier zoet gehouden. Transatlantic is met deze tour daadwerkelijk een eenheid en hoeven ze niet zich niet meer met allerlei covers en medleys staande te houden.

Het album “The Whirlwind” klinkt live verrassend goed. Sowieso was het geluid behoorlijk goed (tot het moment dat Mike Portnoy een ‘baspedaalsolo’ gaf met het verzoek om het zo hard mogelijk te laten klinken) en maakte deze serie nummers een coherente indruk.

“It’s been too long…” merkt Neal Morse terecht op als hij glimlachend het applaus in ontvangst neemt. Ik kan het er alleen maar over eens zijn. Het was een verademing om Neal een keertje niet zo serieus te zien, hoewel ik deze prachtige emotionele versie van Bridge Across Forever niet had willen missen. Het was duidelijk dat alle bandleden er veel plezier in hadden en – zeker voor Transatlanticbegrippen – vielen alle foutjes heel erg mee.

De stukken van Transatlantic bevatten bijna allemaal majestueuze climaxdelen, waardoor de luisteraar wellicht wat euforie-moe zou kunnen worden na ruim drie uur muzikale overgave, maar gelukkig werd dit gebroken door een aantal luchtige momenten. Zo hoorden we bijvoorbeeld de MacDonalds-slogan I’m Loving It terug in All Of The Above en waren we getuige van een instrumentenwissel (Portnoy op bas, Morse op drums, Trewavas op toetsen, Stolt en Gildenlöw op gitaar voor hun versie van Deep Purples Smoke On The Water).

Uniek voor Tilburg was de toegift die een minuut of twintig na het laatste nummer kwam: Genesis’ The Return Of The Giant Hogweed. Meestal worden toegiften sowieso gegeven – we want more of niet – maar nu kwam de band terug omdat het publiek simpelweg niet wilde weggaan. Helaas stond ik al buiten toen het nummer gespeeld werd, dus heb ik thuis “Nursery Cryme” maar als troost opgezet… Iets soortgelijks gebeurde in 2001 toen het publiek 013 ook al niet wilde verlaten en ze hun versie van Shine On You Crazy Diamond speelden. Door de pauzes en de lange setlist verliet de band het podium pas vier uur later nadat het eerste nummer begon.

Transatlantic is voor een band die zeven jaar stilstond erg gegroeid en presteerde op verschillende vlakken boven verwachting. Dat ik mijn oordoppen vergeten was, was voor een keertje niet zo erg en zelfs het bier was betaalbaar… Ik probeer ter nuancering nog iets negatiefs te vinden, maar ik kan echt niets bedenken… Wat een prachtavond!

Meer foto’s zien? Klik hier.

Verslag: Manuel Huijboom
Foto’s: Eric de Bruijn