TransatlanticDVD

Precies een jaar na de opnamen van het comebackalbum “The Whirlwind” van Transatlantic duiken de heren Morse, Portnoy, Stolt en Trawavas een repetitiestudio in, ergens in Californië. Aangevuld met oude bekende Daniël Gildenlöw die voor extra handen en stembanden zorgt, bereidt de band zich voor op de wereldtournee die ter promotie van hun derde album wordt gehouden. Muzikaal verloopt het vlekkeloos, maar de aswolk boven IJsland zorgt voor donkere wolken boven de tournee. Gelukkig kent elk sprookje een happy end en zo ook deze, terwijl het eigenlijk nog moet beginnen. De groep geeft eind april zijn eerste optreden in Downey (Californië) en zal een week of vier later – na elf landen te hebben bezocht – in de Manchester Academy zijn concertreeks afsluiten. Een avond eerder worden in de befaamde Sherperd’s Bush Empire video-opnamen gemaakt, die nu zijn uitgebracht in een prachtige, zoals het Transatlantic betaamt, dvd-box. Die overigens is verschenen in diverse configuraties. Kopers kunnen kiezen uit de gelimiteerde 2dvd en 3cd box, een 2dvd-set en een 3cd-set.

De dvd’s van “Whirld Tour 2010” bevatten het complete 3,5 uur durende concert, een tourdocumentaire en twee extra’s die zijn opgenomen tijdens het High Voltage Festival op 24 juli in London. Een interview met de bandleden en een stuk dat Transatlantic al enige malen tijdens zijn tournee liet horen, de Genesis-klassieker The Return Of The Giant Hogweed. Niemand minder dan Steve Hackett staat met de heren op het podium en om maar gelijk met de deur in huis te vallen: die beelden zijn meteen een reden van formaat om deze dvd-box (die overigens ook in een reguliere 2-dvd set te verkrijgen is) aan te schaffen. Klonk de versie bijvoorbeeld in Tilburg leuk en ontspannen, op High Voltage is Hogweed op het verbluffende af. Hackett weet dat hij met het neusje van de zalm van progmusici op de bühne staat, haalt alles uit de kast en geniet zichtbaar doch bescheiden.

Een superzet om deze beelden aan de registratie van de Whirld Tour 2010 toe te voegen, want ook het optreden in Sherperd’s Bush is geïnspireerd en uiterst knap uitgevoerd. De heren zijn goed ingespeeld, maar niet ‘doodgespeeld’. De vonk is er nog. Morse gaat nog steeds als een mallerd te keer en steekt z’n handen om de haverklap in de lucht als hij niet speelt. Daarnaast is hij goed bij stem. Portnoy houdt zijn reputatie ook staande, letterlijk en figuurlijk, terwijl Stolt en Trewavas geconcentreerd en zonder veel poespas opgaan in hun spel en de groep tot hoog niveau weten te brengen.

Het titelstuk blijft een lange zit, maar doordat er zo ongelofelijk veel te zien is, blijven de beelden interessant om te volgen. Soepel camerawerk doet de rest: evenwicht tussen scherpe close-ups, total shots en het lichtontwerp en met name bij het podium knap uit de hand geschoten. Ook het publiek blijft een belangrijk element in de mix en regelmatig is te zien hoe de toeschouwers uit hun dak gaan, zonder dat het te opdringerig wordt. Ook de andere epics van de groep worden fraai in beeld gebracht, met regelmatig de bekende ongein en de wisseling van instrumenten, zoals in Stranger In Your Soul, als Morse de drumstokjes overneemt en Portnoy zich tegoed doet aan een stagedive. Meer grapjes zijn te vinden in de twee uur durende documentaire over de tour, met nóg meer wisselende musici, nachtelijke avonturen, snurkende bandleden, knipogen naar The Beatles, baspedaalsolo’s en voorbeelden uit de immense band T-shirt collectie (telt u even mee?) van Portnoy. Dat alles onder de bezielende leiding van tourmanager en landgenoot Colin Leijenaar (‘ben ik in beeld, JAA, ik ben in beeld!’). De ex-drummer van Dream Theater is overigens net als collega-flapuit Neal Morse het meest camerabewust, terwijl Roine Stolt, Pete Trawavas en Daniël Gildenlöw wat minder ‘overdreven doen’. Oh ja, we zijn op tournee, hè?

Samenvattend geeft de documentaire een treffend beeld van Transatlantic als groep en in vergelijking met negen jaar geleden is die zichtbaar veel hechter en meer uitgesproken geworden. Datzelfde geldt ook voor het concert, waar het uiteindelijk in deze pompeuze set om draait. Vaak gaan supergroepen ten onder aan de individuele talenten en mogelijkheden van de leden, maar hier gaat de groep boven het individu. Zonder afhankelijk te zijn van de positie in hun ‘eigen’ bands. “It’s just the chemistry between us”, zegt Mike Portnoy ergens tijdens het bandinterview. Zie, luister en oordeel zelf. “Whirld Tour 2010” is een pretpakket van de eerste orde om probleemloos de feestdagen door te komen.

Wouter Bessels