Transience

Primordial

Info
Uitgekomen in: 2003
Label: Cyclops
Website: http://transendland.net/
Tracklist
Heaven & Earth (11:15)
Mind (4:25)
Riding The Iron Rooster (9:35)
A Stones Throw From Nowhere (9:04)
Hollow Gardens (3:00)
How Lucky They Are (6:35)
Blurring The Margins (4:27)
For Will Alone (4:17)
Blurred Beyond Recognition (9:09)
Fred Hunter: keyboards, bas, gitaar
Jeff McFarland: vocalen, gitaar
Francisco Neto: gitaar
Steve Ades: saxofoon
Mark Lavallee: percussie
Primordial (2003)
Sliding (1999)

Transience is het soloproject van Fred Hunter, de toetsenist en bassist van Land’s End. Je kunt echt horen dat dit album een toetsenist aan het roer heeft, want alle andere instrumenten vervullen een ondergeschikte rol. Weliswaar is het geen zinkend schip waarop hij ons laat ronddobberen, maar gelukkig is er een reddingsloep aan boord. Als de trossen los zijn gaan we op weg naar de diepe oceaan van emoties. Gevoelens van muzikanten die er maar ten dele in slagen om van mij een tevreden passagier te maken.

Wanneer we voorzichtig door Heaven & Earth glijden, heb ik aanvankelijk nog het gevoel op de goede weg te zijn. De instrumenten van Jeff McFarland en Francisco Neto splijten de watermassa die voor ons ligt, waarbij ze regelmatig laten horen dat ze Pink Floyd kennen, door het aan David Gilmour refererend gitaarspel. Jeff McFarland’s stem is redelijk goed, maar hij brengt ook zo nu en dan geforceerd variatie in zijn stem. Het resultaat is dan hijgerig en wordt behoorlijk irritant. In het genoemde nummer laat Hunter enkele prachtige toetsensolo’s horen en steekt daarin regelmatig Mark Kelly van Marillion (in de Fish-periode) naar de kroon.

Mind is anders van toon, meer de stilte voor de storm, een echt niemendalletje. De muziek van Transience is atmosferische ambiente progressieve rock dat ligt in het verlengde van Elegant Simplicity. Het merendeel van de muziek is rustig van aard en voor het grootste gedeelte instrumentaal. Nu en dan komen er wat golven Camel aangerold, maar dat is te weinig om van een daadwerkelijke invloed te kunnen spreken. Riding The Iron Rooster kent weer zo’n Mark Kelly thema en je vraagt je af waarom er niet besloten is dit meerdere malen terug te laten keren, dat had een veel interessanter geheel opgeleverd. Nu verzandt het in een richtingloos muzikaal gepruts. Misschien ligt één en ander aan het feit dat Transience de muziek niet als groep heeft opgenomen (de leden wonen erg ver van elkaar vandaan). Ieder lid heeft zijn partij, door middel van de digitale techniek, toegevoegd. Hier ontstaat, voor mij als luisteraar, het beeld dat het schip niet helemaal lekvrij is.

Valt er dan niets te genieten? Natuurlijk wel! A Stones Throw From Nowhere herbergt een kippenvel-gitaarsolo, die even weer het schuim op de golven brengt. Alleen zijn de oplevingen te kort om van de cd een geweldige luisterervaring te maken.

Alle leden van Land’s End spelen mee op deze cd en Hunter stelt het zelf al in het cd boekje dat er niet echt een merkbaar verschil in de muziek van genoemde groep en Transience zit. De titel “Primordial” betekent zoiets als ‘oorspronkelijk’ en dat duidt waarschijnlijk op de persoonlijke zoektocht die Hunter heeft ondergaan. Hoe het ook zij de nummers markeren allerlei mijlpalen, negatief en positief in het leven van Hunter. For Will Alone dat begint met baby geluiden doet bijvoorbeeld vermoeden dat dit te maken heeft met de geboorte van Hunters eerste kind. Het resultaat is een alleraardigst instrumentaaltje.

Blurred Beyond Recognition laat het duidelijkst zien wat het manco is aan deze cd: het één en dezelfde tempo van de muziek, op zodanige wijze gespeeld dat je de pittigheid van solo’s gaat missen. Ook zorgen de eentonige keyboardgeluiden ervoor dat de verveling snel toeslaat. De muziek in de compositie gaat genadeloos richting new age en dat ruim negen minuten lang, waarin ik me de hele tijd afvraag wanneer hèt gaat gebeuren. Maar hèt blijft uit.

De cd bevat ook nog eens zes mp3 stukken, die me ook niet meetrekken de diepte in. Het blijft een beetje snorkelen aan de oppervlakte. Ach, waar maak ik ook eigenlijk druk over er is immers nog alle ruimte om te groeien. Wat duiklessen, een dosis moed en de meest prachtige dingen zullen onder de waterlijn te zien zijn. Voor nu is het een geluk dat er weer land in zicht is! Ik zal dan wel weer veilig in de haven arriveren, daar zal het niet aan liggen, maar als ik uit varen ga wil ik toch iets meer avontuur dan het af en toe deinen van het schip. Land’s End-fans kunnen zeker wat met deze plaat, maar ik prefereer het hijsen van de zeilen en met passie het water trotseren.

Ton Veldhuis

Send this to a friend